Truman Show
Z Wikipedii
| Truman Show | |
| Plakat filmu | |
| Gatunek filmu | dramat, komedia, science fiction |
| Kraj | USA |
| Data premiery | 23 października 1998 (Polska) 5 czerwca 1998 (świat) |
| Czas trwania | 103 min |
| Reżyseria | Peter Weir |
| Scenariusz | Andrew Niccol |
| Główne role | Jim Carrey, Laura Linney, Ed Harris, Noah Emmerich, Natascha McElhone |
| Muzyka | Burkhard von Dallwitz David Hirschfelder |
| Zdjęcia | Peter Biziou |
| Scenografia | Dennis Gassner |
| Kostiumy | Marilyn Matthews |
| Montaż | William M. Anderson |
| Produkcja | Edward S. Feldman, Scott Rudin, Andrew Niccol, Adam Schroeder |
| Dystrybucja | Paramount Pictures, ITI Film Studio |
| Budżet | $60,000,000 |
| Język | angielski |
| Od lat | 15 |
| Nagrody | 3 Złote Globy w 1999 roku |
| Strona IMDb | |
Truman Show - komediodramat produkcji amerykańskiej z 1998 roku w reżyserii Petera Weira.
Spis treści |
[edytuj] Obsada
- Jim Carrey - Truman Burbank
- Ed Harris - Christof
- Laura Linney - Meryl Burbank/Hannah Gill
- Noah Emmerich - Marlon/Louis Coltrane
- Natascha McElhone - Lauren Garland/Sylvia
- Holland Taylor - Truman's Mother
- Brian Delate - Kirk Burbank
- Blair Slater - Young Truman
- Peter Krause - Lawrence
- Heidi Schanz - Vivien
- Ron Taylor - Ron
- Don Taylor - Don
- Ted Raymond - Spencer
- Judy Clayton - Travel Agent
- Fritz Dominique - Truman's Neighbor
- Angel Schmiedt - Truman's Neighbor
[edytuj] Ekipa
- Reżyseria - Peter Weir
- Scenariusz - Andrew Niccol
- Zdjęcia - Peter Biziou
- Muzyka - Philip Glass, Burkhart von Dallwitz, Fryderyk Chopin, David Hirschfelder
- Scenografia - Dennis Gassner
- Montaż - William M. Anderson, Lee Smith
- Kostiumy - Marilyn Matthews
- Producent wykonawczy - Lynn Pleshette
- Casting - Howard Feuer
- Dekoracja wnętrz - Nancy Haigh
- Dyrektor artystyczny - Richard L. Johnson
[edytuj] Nagrody
- Złote Globy 1999
- Ed Harris - najlepszy aktor drugoplanowy
- Jim Carrey - najlepsza rola męska w dramacie
- Philip Glass - najlepsza muzyka
- Peter Weir - najlepszy reżyser (nominacja)
- Andrew Niccol - najlepszy scenariusz (nominacja)
- MTV Movie Awards 1999
- Jim Carrey - najlepszy aktor
- Britannia Awards 1999
- Dennis Gassner - najlepsza scenografia
- Andrew Niccol - najlepszy scenariusz
- najlepszy film (nominacja)
- Ed Harris - najlepszy aktor drugoplanowy (nominacja)
- Peter Biziou - najlepsze zdjęcia (nominacja)
- Adam Schroeder - najlepszy film (nominacja)
- Oscary 1999
- Ed Harris - najlepszy aktor drugoplanowy (nominacja)
- Peter Weir - najlepszy reżyser (nominacja)
- Andrew Niccol - najlepszy scenariusz (nominacja)
- Nagrody Australijskiego Instytutu Filmowego
- Peter Weir - najlepszy film zagraniczny (nominacja)
[edytuj] Fabuła
Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.
Truman Burbank to 30-letni agent ubezpieczeniowy. Ma kochającą żonę i rodzinę, wiedzie przeciętne życie w spokojnym miasteczku. Istnieje jednak jeden problem - Truman cały czas ma przeczucie, że ktoś go obserwuje. Nie myli się. Jest nieświadomą gwiazdą wielkiego telewizyjnego show. Wszystko wokół niego to atrapa, otaczający go ludzie są aktorami. Od urodzenia jego życie śledzi ponad 5000 kamer, reżyser zaś decyduje nawet o panującej na "planie" pogodzie. Pewnego dnia, gdy Truman chce kupić bilet lotniczy dowiaduje się, że wszystkie zostały już wyprzedane. Staje się coraz bardziej podejrzliwy, aż w końcu poznaje smutną prawdę o otaczającym go świecie...
[edytuj] Ciekawostki
- Wszystkim pracującym przy produkcji filmu zabroniono wypowiadania kwestii zaczerpniętych z wcześniejszych, "głupich" filmów Carrey'a.
- Nakręcono wiele pseudodokumentalnych scen dorastania Trumana, ale nie użyto ich w ostatecznej wersji filmu.
- Wszystkie nazwy ulic w Seahaven odnoszą się do aktorów filmowych np. "Lancaster Square" czy "Barrymore Road."
- Łódka Trumana nazywa się Santa Maria - tak samo jak jeden z okrętów Krzysztofa Kolumba.
- Motto na przejściu w centrum Seahaven brzmi "UNUS PRO OMNIBUS, OMNES PRO UNO", czyli po prostu "Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego".
- Reżyseria filmu miała początkowo przypaść m.in. Davidowi Cronenbergowi, który jednak odrzucił taką propozycję. Innym kandydatem do roli reżysera miał być również Andrew Niccol, a główna rola miała wówczas przypaść Gary'emu Oldmanowi.
- W pewnych ujęciach sa pokazani ludzie chcący uświadomić Trumanowi, że znajduje się w wielkim show. W jednym z takich momentów pokazany jest spadochroniarz, ale przecież jak on mógł skoczyć skoro Truman mieszka w ogromnym studiu filmowym, co jest dokładnie pokazane w filmie.
- W jednej z początkowych scen na stole w kuchni Trumana i Meryl stoi butelka z witaminą D - potrzebną zwłaszcza tym, którzy nie mają dostępu do (prawdziwego) światła słonecznego.
- Wiele elementów filmu przypomina powieść klasyka literatury science-fiction Philipa K. Dicka "Czas poza czasem" z 1957 - opowiadającej o człowieku, któremu wydaje się, że jest rok 1957, podczas gdy faktycznie jest 1998, a w iluzji utrzymuje go rząd.
- Dennis Hopper miał na początku zagrać rolę Christofa, ale zrezygnował po pierwszym dniu zdjęć. Zastąpił go Ed Harris.
