Układ w Locarno
Z Wikipedii
Układ w Locarno zawarty w dniu 16 października 1925 roku. Układ ten jest uważany za porażkę polskiej polityki zagranicznej obozu przedmajowego. Traktat został zawarty przez przedstawicieli Belgii, Francji, Wielkiej Brytanii, Włoch i Niemiec. Postanowienia konferencji potwierdzili: Gustav Stresemann, Joseph Austen Chamberlain, Aristide Briand, Benito Mussolini, Edvard Beneš i Aleksander Skrzyński. Traktat ten zwany paktem reńskim gwarantował nienaruszalnosc granicy niemiecko-belgijskiej i niemiecko-francuskiej. W ten sposób Niemcy ostatecznie godziły się z wyznaczoną w Wersalu zachodnią granicą swojego terytorium. Jednocześnie układ ten podważał Ligę Narodów, jako tę, która miała strzec porządku i ładu w Europie, bowiem są potrzebne dodatkowe gwarancje bezpieczeństwa (pakt reński). To sprawiło, że Liga Narodów zaczęła tracić w oczach Polaków. Polacy dokładali wielkich starań, by na konferencji poruszono również sprawę granicy polsko-niemieckiej, jednak nie uzyskali wsparcia mocarstw zachodnich. Polska zawarła sojusz z Francją (polsko-francuski) lecz ten okazał się mało wartościowy. W obronie swych zachodnich granic Polska musiała odtąd liczyć jedynie na własne siły. Po kilku latach Piłsudski, który na słowa francuskiego ministra zapewniającego że Francja nie ustąpi Niemcom w sprawie Polski, odparł: "Nie, nie, niech mi Pan wierzy, ustąpicie, na pewno ustąpicie".
[edytuj] Postanowienia
Niemcy potwierdzały i gwarantowały nienaruszalność swoich granic z Belgią i Francją, a odmówiły zastosowania tego samego warunku w odniesieniu do granic z Polską i z Czechosłowacją. Stan ten groził, że w przyszłości Niemcy będą chciały te granice zmienić na swoją korzyść. Traktat lokarneński podważył zaufanie Polaków do Francji, która była naszym głównym sojusznikiem na mocy układu z 1921 roku, był też wyrazem wzrostu potęgi i znaczenia Niemiec na arenie międzynarodowej. W 1926 roku Niemcy przystąpiły do Ligi Narodów (co było głównym celem francuskiego ministra spraw zagranicznych - Brianda. Układy lokareńskie miały być wstępem do pozyskania Niemiec dla Ligi Narodów). Otrzymały też miejsce w Radzie Ligi , które dotąd posiadały jedynie W. Brytania, Francja, Włochy i Japonia. (Niemcy wystąpiły z Ligi w 1933r.) Fakt ten czynił Niemcy mocarstwem równorzędnym z pozostałymi. Jak powiedział sir Austin Chamberlain "Odtąd nie ma zwycięzców i zwyciężonych".
[edytuj] Linki zewnętrzne
Tekst postanowień końcowych (en)
