Unia lyońska
Z Wikipedii
Unia Lyońska - unia Kościoła Katolickiego i prawosławnego uchwalona na Soborze Lyońskim II w roku 1274. Zawarli ją papież Grzegorz X oraz Cesarz Bizantyjski, Michał VIII Paleolog. Papież, pragnął realnie połączyć oba Kościoły, przywracając jedność chrześcijaństwu i kończąc schizmę z roku 1054. Czynił to jednak, co zrozumiałe, z pozycji strony silniejszej. Cesarz natomiast kierował się bardziej przyziemnymi celami. Pragnął za wszelką cenę uchronić swoje państwo przed atakiem Karola I Andegaweńskiego marzącego o odbudowie Imperium Romanum i przywróceniu m.in. Cesarstwa Łacińskiego. Michał VIII Nie mógł w żadnym razie prowadzić z nim wojny, gdyż odrestaurowane z wielkim wysiłkiem przez niego przed trzynastu laty Cesarstwo było zbyt słabe i miało zbyt wiele problemów wewnętrznych, aby podołać trudom nowej wojny. Zawarcie zaś unii między Kościołami skutecznie krzyżowałoby plany Karola. Michał VIII, jako reprezentant Kościoła Prawosławnego, uznał ważność 7 sakramentów, zaaprobował formułę filioque, która miałą odtąd obowiązywać w Atanazjańskim wyznaniu wiary, zaakceptował naukę o czyśćcu głoszoną przez Kościół katolicki i wyznał weń wiarę oraz, co chyba najważniejsze, przyjął doktrynę o supremacji papieża.
Unia uratowała co prawda Cesarstwo, jednak przyczyniła się do zguby samego cesarza. Społeczeństwo Bizancjum uznało uchwalenie unii za zdradę. Było ono w ogóle przeciwne jakimkolwiek rozmowom, negocjacjom czy porozumieniom z Kościołem Katolickim. Największe niezadowolenie budziło przyjęcie formuły filioque oraz zwierzchnictwa Rzymu nad całym Kościołem Prawosławnym. Największy bunt podniósł bastion ortodoksji, Epir. Michał VIII próbował co prawda zdławić niezadowolenie i bunty represjami, przykładowo i szczególnie surowo karząc głównie mnichów, lecz nie na wiele się one zdały. W chwili śmierci, ten prawdziwy renowator Bizancjum i można powiedzieć, mąż stanu, był ekskomunikowany zarówno przez Kościół Katolicki jak i cerkiew Prawosławną.
Zobacz też:
[edytuj] Bibliografia
- M. D. Knowles, Dimitri Obolensky, Historia Kościoła tom 2, , Warszawa 1988.
