Władysław Litmanowicz

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Władysław Litmanowicz (ur. 20 lutego 1918, zm. 31 marca 1992) - polski szachista, dziennikarz, działacz i sędzia szachowy.

W okresie powojennym należał do szerokiej czołówki polskich szachistów. W latach 1948 - 1955 pięciokrotnie wystąpił w finałach mistrzostw Polski, najlepszy wynik (VIII miejsce) uzyskując w roku 1951 w Łodzi. W roku 1952 wystąpił w międzynarodowym turnieju w Międzyzdrojach oraz reprezentował Polskę na olimpiadzie szachowej w Helsinkach.

Od początku lat 50. zajął się pracą publicystyczną i dziennikarską, w połowie dziesięciolecia poświęcając się jej całkowicie, po wycofaniu się z gry wyczynowej. W latach 1950 - 1984 bez przerwy zajmował stanowisko redaktora naczelnego miesięcznika Szachy. Również od roku 1950 prowadził dział szachowy w Trybunie Ludu. Do połowy lat 80. redagował szachowe kolumny w wielu czasopismach, takich jak: Express Wieczorny, Perspektywy, Żołnierz Polski, Żołnierz Wolności, Świat Młodych i innych. W latach 1950 - 1970 zajmował wiele stanowisk w Polskim Związku Szachowym (PZSzach), m.in. przewodniczącego rady trenerów, wiceprezesa do spraw sportowych i sekretarza generalnego. W roku 1982 otrzymał tytuł honorowego członka PZSzach. Od roku 1964 pełnił funkcję delegata PZSzach w Międzynarodowej Federacji Szachowej (FIDE), następnie w latach 1970 - 1972 był członkiem Komisji Przepisów FIDE, zaś od roku 1978 do 1982 - jej sekretarzem. W roku 1968 otrzymał tytuł sędziego klasy międzynarodowej. W swojej karierze sędziowskiej pełnił funkcje arbitra na m.in. na trzech olimpiadach (1980, 1984, 1986), drużynowych mistrzostwach świata (1985) oraz na wielu międzynarodowych turniejach wysokiej rangi.

Za swoje osiągnięcia dziennikarskie oraz publicystyczne odznaczony został w roku 1973 Krzyżem Kawalerskim, a w 1982 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Posiada jeden z największych dorobków wśród wszystkich polskich autorów piszących o szachach. Cechą wyróżniającą jego twórczość była przede wszystkim różnorodność podejmowanej tematyki.

Wybrana bibliografia:

Obrona słowiańska - Warszawa 1951
Międzynarodowy turniej szachowy Sopot 1951 - Warszawa 1953
Reflektorem po szachownicach świata - Warszawa 1957 (wspólnie z E.Arłamowskim i A.Szymańskim)
Dykteryjki i ciekawostki szachowe - Warszawa 1971 (II wydanie 1974)
Polscy szachiści 1945 - 1975 - Warszawa 1976
Polscy szachiści 1945 - 1980 - Warszawa 1982
Nowe dykteryjki i ciekawostki szachowe - Warszawa 1983
Szachy od A do Z - dwutomowa encyklopedia, Warszawa 1984 (tom I) i 1987 (tom II) (wraz z J.Giżyckim)