Władysław Spasowski
Z Wikipedii
Władysław Spasowski (ur. 1877, zm. 1941) – czołowy polski filozof marksistowski okresu dwudziestolecia międzywojennego, pedagog, działacz komunistyczny i oświatowy, ojciec Romualda Spasowskiego.
W latach 1920-1930 pracował jako nauczyciel szkół średnich, a następnie piastował funkcje dyrektora Państwowych Kursów Nauczycielskich im. W. Nałkowskiego w Warszawie.
W pracy naukowej podejmował problematykę samowychowania i samokształcenia Jego książki „Zasady samokształcenia” wydana w 1923 i „Wyzwolenie człowieka w świetle filozofii, socjologii pracy i wychowania ludzkości” z 1933 r., cieszyły się mianem bestsellerów i uchodziły za czołowe pozycje polskiej myśli marksistowskiej.
Jako działacz oświatowy krytykował politykę sanacji, odnoszącą się do edukacji młodzieży, dostrzegając problem biurokratyzacji i formalizacji szkół, jako czynników hamujących rozwój młodzieży.
Był częstym bywalcem domu i przyjacielem rodziny Wacława Nałkowskiego.
Po wybuchu II wojny światowej, starał się wraz synem bezskutecznie o wyjazd do ZSRR, zagrożony aresztowaniem przez gestapo, popełnił samobójstwo. Pochowany na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie.
W 1986 r. Zespół Szkół nr. 20 w Bydgoszczy, otrzymał imię Władysława Spasowskiego.
Po 1989, warszawska ulica Spasowskiego (na Powiślu) została przemianowana na "Juliana Smulikowskiego".
