Wacław Łuczynowicz
Z Wikipedii
Wacław Łuczynowicz (ur. 4 czerwca 1922 w Wilnie, zm. 2 stycznia 1986 w Polanicy-Zdroju) – czołowy polski szachista okresu powojennego.
W roku 1948 zadebiutował w finale mistrzostw Polski. Do roku 1975 w finałowych turniejach wystąpił sześciokrotnie. Największy sukces w karierze osiągnął w roku 1956, zdobywając w Częstochowie brązowy medal. W tym samym roku wystąpił na międzynarodowym turnieju w Krynicy (gdzie zajął VIII miejsce) oraz reprezentował Polskę w rozegranych w Warszawie meczach przeciwko drużynom Węgier i Czechosłowacji.
Oprócz gry turniejowej, zajmował się również szkoleniem młodzieży. Do jego wychowanków należeli m.in. Jacek Bielczyk i Jerzy Bany.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- (en) Wacław Łuczynowicz – wybrane partie szachowe