Wielka Improwizacja
Z Wikipedii
Wielka improwizacja – monolog Konrada w III części dramatu Dziady Adama Mickiewicza.
Ukazuje kryzys romantycznej koncepcji poezji. Stanowi kwintesencję poety-wieszcza i poezji romantycznej. Ukazuje sprzeczność: bohater chce się zbratać z narodem, lecz jednocześnie czuje nad nim wyższość. Jego cechy to "arystokratyzm ducha", samotność, niezrozumienie, poczucie misji. Zawarty jest tu wątek mesjanistyczny i prometejski.
Konrad porównuje się z Bogiem. Zdolność tworzenia uważa jako przesłankę by się z Nim zmierzyć. To doprowadza go do bluźnierstwa i pychy zakończonej klęską.
Autor utożsamia się z opinią bohatera o narodzie polskim. Zawarty także komentarz na temat upadku powstania listopadowego. Jest to pierwszy utwór romantyczny ukazujący kryzys postawy wieszczej, która przegrywa z rzeczywistością.
Zobacz też:
