Wielkopolski Krzyż Powstańczy
Z Wikipedii
Wielkopolski Krzyż Powstańczy – polskie odznaczenie wojskowe.
Wielkopolski Krzyż Powstańczy został ustanowiony dekretem Rady Państwa w dniu 1 lutego 1957 roku w celu nagrodzenia zasług uczestników powstania wielkopolskiego 1918 – 1919.
Wielkopolski Krzyż Powstańczy był nadawany osobom, które z bronią w ręku lub w inny aktywny sposób uczestniczyły w walkach przeciwko zaborcom niemieckim w powstaniu wielkopolskim. Odznaczenie nadawała Rada Państwa na podstawie wniosków Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Mógł być nadawany pośmiertnie.
Łącznie odznaczono Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym ok. 213 000 osób. Z dniem 8 maja 1999 nadawanie Krzyża uznano za zakończone.
[edytuj] Opis odznaki
Odznaką Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego jest krzyż równoramienny, patynowany na brązowo o wymiarach 36 x 36 mm. Ramiona krzyża są obramowane, przy końcach poszerzone. Na awersie pośrodku znajduje się okrągła tarcza o średnicy 9 mm pokryta czerwoną emalią z umieszczonym na niej orłem piastowskim z białej emalii, tarcza okolona jest wieńcem z liści dębowych. Na lewym ramieniu znajduje się data 1918, na prawym – 1919. Na pionowych ramionach umieszczony jest miecz skierowany ostrzem ku dołowi. Na rewersie pośrodku krzyża znajduje się tarcza z napisem PRL, w otoku tarczy napis POWSTAŃCOM WIELKOPOLSKIM. Projektantami odznaki byli Jerzy Drygas i Eugeniusz Rosik.
Wstążka krzyża jest szerokości 34 mm, koloru ciemnoniebieskiego z dwoma amarantowymi paskami o szerokości 2 mm z boków.
Krzyż ten noszono w kolejności po Śląskim Krzyżu Powstańczym.
