Wila
Z Wikipedii
Wila fantastyczne bóstwo słowiańskie z panteonu Czesława Białczyńskiego, królowa czarnoksiężników i czarownic.
Zapewne dlatego, że zajmowała ją biała magia, nie wyglądała staro, brzydko i szkaradnie, jak najczęściej widziano czarownice. Wila miała skrzydła i szybko przenosiła się z miejsca na miejsce. Wyglądała jak chrześcijański anioł, chociaż porównywano ją z grecką Hekate. Wzywali ją czarodzieje, słuchał jej Bobo. Pomagała dobrym ludziom, których prześladowali ludzie źli. Urzekała tych ostatnich i mamiła ich zmysły. Nie miała litości dla karanych przez bogów, chociaż niekiedy zdradzała im wyroki piekieł. Adam Mickiewicz tak pisał o niej w Literaturze słowiańskiej (1841 r.): „Wila jest coś na kształt jeniuszów, gnomów, sylfów. Łączy w sobie własności tych wszystkich tworów fantazji. Poeci wyobrażają sobie ją zawsze jako dziewicę cudnej piękności. Unosi się ona w powietrzu; ugania się za obłokami. Niebezpiecznie jest spotkać się z nią, a tym bardziej przerwać jej mitrygę (zabawę). Niekiedy udziela dobrych rad podróżnym; częściej jednak zwodzić ich zwykła.”
Wila tworzyła wokół siebie wiele istot jej pokrewnych: Wil męski, odpowiednik Wili, który oznaczał proroka i wieszcza; Wilnica przepowiadająca przyszłość; Wilnik, Dydek zamieniony w sowę i zapowiadający śmierć; Wiła tymczasem była „Sybillą słowiańską”, w której prorocze księgi wierzyli górale, szukając ich po dolinach.
