Àlex Corretja
Z Wikipedii
Àlex Corretja Verdegay (ur. 11 kwietnia 1974 w Barcelonie), tenisista hiszpański, finalista wielkoszlemowego French Open w grze pojedynczej, wicelider rankingu światowego, medalista olimpijski w grze podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa.
Jako junior wygrał turniej Orange Bowl do lat 16 w 1990, rok później rozpoczął karierę zawodową. Pierwszy finał turniejowy osiągnął w 1992 w Guaruja, przegrywając z Niemcem Carstenem Arriensem; wynik ten dał mu awans do czołowej setki rankingu światowego. W 1993 zaliczył dwa półfinały i cztery ćwierćfinały turniejowe. Przełomowy w jego karierze okazał się kolejny sezon – w 1994 był w półfinałach w Meksyku, Barcelonie, Madrycie, Indianapolis, Atenach i Santiago de Chile, a jesienią w finale w Palermo (przegrał z rodakiem Berasategui). W listopadzie 1994 wygrał swój pierwszy turniej, pokonując w finale w Buenos Aires Argentyńczyka Javiera Franę. Odniósł zwycięstwa nad wysoko notowanymi rywalami – Niemcem Beckerem w Hamburgu i Szwedem Edbergiem w Indianapolis.
W 1995 był w IV rundzie (1/8 finału) wielkoszlemowego French Open, a w turnieju w Gstaad pokonał Austriaka Mustera, przerywając serię 40 zwycięstw na kortach ziemnych tego zawodnika. W 1996 głównie dzięki trzem finałom turniejowym (Hamburg, Kitzbuehel, Marbella) znalazł się po raz pierwszy w czołowej dwudziestce rankingu światowego (nr 19 w październiku 1996). Był również w ćwierćfinale US Open, gdzie uległ Pete Samprasowi w dramatycznym, pięciosetowym pojedynku, w którym Amerykanin zmagał się z kłopotami zdrowotnymi, a Hiszpan nie wykorzystał piłki meczowej.
W 1997 awansował już do najlepszej dziesiątki na świecie po zwycięstwie w prestiżowym turnieju Italian Open w Rzymie; w finale pokonał Chilijczyka Riosa. W ciągu tego sezonu był w pięciu finałach turniejowych, z czego trzy wygrał. Jeszcze skuteczniej grał w kolejnym sezonie – wygrał pięć turniejów, w dalszych dwóch dochodził do finałów. Jeden z tych finałów osiągnął w wielkoszlemowym French Open; na kortach im. Rolanda Garrosa pokonał m.in. Argentyńczyka Hernana Gumy'ego w pojedynku III rundy, trwającym 5 godzin i 31 minut. Mecz ten (wygrany przez Corretję 6:1, 5:7, 6:7, 7:5, 9:7) stał się na kilka lat rekordem turnieju pod względem długości (później wynik ten poprawili Francuzi Santoro i Clement). W dalszych rundach Corretja pokonał Australijczyka Stoltenberga, Belga Dewulfa, a w półfinale jedynego tenisistę spoza Hiszpanii w czołowej czwórce – Francuza Pioline'a. W finale nie sprostał Carlosowi Moyi, przegrywając w trzech setach 3:6, 5:7, 3:6.
Corretja kontynuował udane występy w dalszej części sezonu 1998. Wprawdzie na kortach trawiastych odpadał w pierwszych rundach, ale już tydzień po Wimbledonie wygrał turniej w szwajcarskim Gstaad, pokonując w finale Beckera. Dobrze grał także na twardych kortach w cyklu turniejów amerykańskich, wygrywając imprezę w Indianapolis (w finale z Agassim) i dochodząc do IV rundy US Open (ponownie przegrał z Moyą). W październiku 1998 wygrał halowy turniej w Lyonie, pokonując w finale Niemca Haasa. Wyniki te dały mu awans do turnieju Masters. Masters rozpoczął od zwycięstwa nad Agassim (który skreczował w trzecim secie); przegrał pojedynek z Brytyjczykiem Henmanem, ale dzięki zwycięstwu nad rezerwowym Albertem Costą wyszedł z grupy. W półfinale niespodziewanie pokonał lidera rankingu Samprasa, a w decydującym meczu zrewanżował się Carlosowi Moyi za porażkę w finale French Open. Corretja wygrał finał 3:6, 3:6, 7:5, 6:3, 7:5, a po turnieju awansował na 3. miejsce w rankingu światowym. Pozycję tę poprawił o jeszcze jedno miejsce na początku lutego 1999.
Sezon 1999 był mniej udany dla Hiszpana, który zaliczył trzy finały turniejowe, był w ćwierćfinale French Open, ale żadnej imprezy nie wygrał. W efekcie wypadł z czołowej dwudziestki rankingu. Dobrą dyspozycję odzyskał w 2000, ponownie wygrywając pięć turniejów, w tym zaliczany do ATP Masters Series turniej w Indian Wells (pokonał m.in. zajmującego 3. miejsce w rankingu Szweda Magnusa Normana, a w finale innego Szweda Enqvista). Po raz kolejny osiągnął ćwierćfinał French Open. Szczególnie skutecznie grał latem, wygrywając turnieje w Gstaad, Kitzbuehel i Waszyngtonie. Ponownie wystąpił w turnieju Masters, tym razem odpadając już po meczach grupowych (wygrał z Australijczykiem Hewittem, przegrał z Amerykaninem Samprasem i Rosjaninem Safinem).
W 2001 po raz drugi dotarł do finału French Open. W drodze do finału pokonał m.in. Argentyńczyka Zabaletę, Francuza Santoro, w ćwierćfinale Szwajcara Federera, w półfinale Francuza Grosjeana. Przegrał finał, rozgrywany w trudnych, wietrznych warunkach, z Brazylijczykiem Kuertenem w czterech setach. W lipcu 2001 Corretja wygrał kolejny turniej – w Amsterdamie, pokonując w finale w pięciu setach Marokańczyka El Aynaoui.
Ostatnie turnieje Alex Corretja wygrał w 2002 – w Kitzbuehel i Gstaad. W tym samym roku był półfinalistą French Open. Od tego czasu nie udało mu się osiągnąć finału w żadnym turnieju, a w 2004 wypadł z czołowej setki rankingu. Po raz ostatni wystąpił w imprezie zawodowej wiosną 2005 w portugalskim Estoril, a półtora roku później we wrześniu 2006 ogłosił oficjalnie zakończenie kariery sportowej. Wygrał łącznie 17 turniejów w cyklu ATP Tour, był także w 13 finałach. Jego zarobki na korcie (z uwzględnieniem także gry podwójnej) przekroczyły 10 milionów dolarów.
W grze podwójnej odniósł trzy zwycięstwa turniejowe, czterokrotnie przegrywał finały. W 2000 w parze z Albertem Costą zdobył brązowy medal na igrzyskach w Sydney; w meczu półfinałowym Hiszpanie ulegli czołowej australijskiej parze Woodforde-Woodbridge, ale w pojedynku o brąz okazali się lepsi od reprezentantów RPA Johna-Laffnie de Jagera i Davida Adamsa. Corretja bronił barw narodowych także w Pucharze Davisa oraz Drużynowym Pucharze Świata. W Pucharze Davisa bilans jego występów (do sezonu 2005 włącznie) wynosi 20 zwycięstw i 11 porażek (w singlu i deblu). Debiutował w kwietniu 1996 w meczu z Izraelem, przyczyniając się do powrotu Hiszpanii w t.r. do Grupy Światowej Pucharu Davisa. W 2000 walnie przyczynił się do zdobycia przez zespół hiszpański trofeum, zdobywając punkty we wszystkich rundach (kolejno w meczach z Włochami, Rosją, USA i finale z Australią); występował w grze pojedynczej i podwójnej, partnerując Juanowi Balcellsowi.
Tenis Alexa Corretji opierał się przede wszystkim na regularności. Hiszpan najlepiej czuł się na kortach o nawierzchni ziemnej; zazwyczaj pozostawał na końcowej linii kortu i stamtąd wyprowadzał rotowane uderzenia, unikając ataków przy siatce, natomiast skutecznie grając tzw. minięcia (passing-shoty). Zawodnik praworęczny, bekhend gra jedną ręką. Charakterystyczne dla jego gry było także głośne stękanie. Ceniony za sportowe zachowanie na korcie, otrzymał wyróżnienie dziennikarzy sportowych dla najsympatyczniejszego tenisisty (tzw. nagrodę pomarańczy) w 1999. Kilkakrotnie wybierano go do rady zawodników przy Stowarzyszeniu Tenisistów Zawodowych (ATP). Od grudnia 2001 jest żonaty (z Martą Cors), ma dwie córki (Aroę, ur. 2003 i Carlę, ur. 2005).
Wygrane turnieje:
- gra pojedyncza:
- gra podwójna:
- 1995 Palermo (z Fabrice Santoro)
- 1997 Monachium (z Pablo Albano)
- 2001 Kitzbuehel (z Luisem Lobo)
Finały turniejowe:
- gra pojedyncza:
- 1992 Guaruja
- 1994 Palermo
- 1996 Hamburg, Kitzbuehel, Marbella
- 1997 Monte Carlo, Monachium
- 1998 Hamburg, French Open
- 1999 Long Island, Mallorca, Sydney
- 2001 French Open
- gra podwójna:
- 1995 Oporto (z Jordi Arrese)
- 1997 Barcelona (z Pablo Albano)
- 2001 Amsterdam (z Luisem Lobo)
- 2002 Kitzbuehel (z Lucasem Arnoldem)
