Boris Becker
Z Wikipedii
Boris Becker (ur. 22 listopada 1967 w Leimen), tenisista niemiecki.
Agresywny woleista, z potężnym serwisem, który przyniósł mu przydomek Bum-Bum. Do jego markowych zagrań zaliczały się efektowne pady przy siatce, zazwyczaj skutecznie kończące akcję wolejową.
Zadziwił świat tenisowy, kiedy jako 17-latek zdobył mistrzostwo Wimbledonu w 1985; pokonując Kevina Currena w finale został na kilka lat najmłodszym triumfatorem turnieju wielkoszlemowego (rekord poprawił na French Open 1989 Michael Chang), był zarazem pierwszym niemieckim mistrzem Wimbledonu oraz pierwszym zwycięzcą, który nie figurował na liście rozstawionych.
Jednak sukces Beckera nie był przypadkowy - potwierdził to wejściem na stałe do czołówki światowej, a także skuteczną obroną tytułu w 1986 (pokonał w finale Ivana Lendla). Trzecie zwycięstwo na Wimbledonie odniósł w 1989 (pokonał Edberga w finale); dochodził do finałów w 1988, 1990, 1991 i 1995. Sukcesy te przyniosły mu żartobliwy przydomek właściciela Kortu Centralnego.
Wygrał także dwukrotnie Australian Open - 1991 (finał z Lendlem) i 1996 (finał z Changiem), oraz US Open w 1989. Nie udało mu się odnieść końcowego sukcesu na kortach Rolanda Garrosa (osiągnął trzy półfinały) - nie odpowiadała mu nawierzchnia ziemna, na której nie wygrał żadnego turnieju w grze pojedynczej.
W styczniu 1991 po raz pierwszy zajmował miejsce lidera w rankingu światowym. Sezony 1985-1996 kończył w pierwszej dziesiątce na świecie i wielokrotnie kwalifikował się do turnieju Masters; wygrywał Masters w 1988, 1992 i 1995.
1985-1999 występował w reprezentacji daviscupowej, w tym w zwycięskich sezonach 1988 i 1989, jednak wielokrotnie popadał w konflikty z kierownictwem drużyny, szczególnie na tle ambicjonalnym (nie chciał uznać równej pozycji innego niemieckiego mistrza Wimbledonu, Michaela Sticha, stąd zabrakło Beckera w sezonie 1993, kiedy Niemcy ponownie zdobyli Puchar Davisa). Mimo rozbieżności stworzył ze Stichem parę deblową na igrzyska olimpijskie w Barcelonie w 1992 i zdobył złoty medal.
Wygrał łącznie 49 turniejów w singlu oraz 15 w deblu (był nr. 6 w rankingu deblistów w 1986). Kilkakrotnie ogłaszał decyzję o zakończeniu kariery i powracał ponownie do tenisa. Wraz ze Stichem i przede wszystkim ze Steffi Graf przyczynił się do wielkiego wzrostu zainteresowania tenisem w Niemczech. Jest popularnym bohaterem pism bulwarowych, obserwujących jego małżeństwo, romanse oraz kłopoty z podatkami.
W 2003 znalazł się w elitarnej Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
Andre Agassi • Boris Becker • Björn Borg • Jimmy Connors • Jim Courier • Stefan Edberg • Roger Federer • Juan Carlos Ferrero • Lleyton Hewitt • Jewgienij Kafielnikow • Gustavo Kuerten • Ivan Lendl • John McEnroe • Carlos Moya • Thomas Muster • Ilie Năstase • John Newcombe • Patrick Rafter • Marcelo Rios • Andy Roddick • Marat Safin • Pete Sampras • Mats Wilander
