Albin Stanisławski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł został umieszczony na liście stron do usunięcia.
Aby poznać dokładniejsze powody umieszczenia go na tej liście i ewentualnie podjąć dyskusję nad pozostawieniem go na Wikipedii, przejdź do strony:

Wikipedia:SDU/Albin_Stanisławski

Zobacz też: zasady i zalecenia dotyczące głosowania.
Aby zagłosować przejdź tutaj.

Bez względu na przebieg głosowania, można poprawiać informacje w nim zawarte. Dobrze jest poinformować o zmianach na stronie głosowania.

Prosimy o podanie powodu umieszczenia artykułu na SdU - zobacz instrukcję wstawiania szablonu.

Albin Stanisławski (ur. 1 marca 1908 w Pińsku , zm. w kwietniu 1940 w Katyniu) – porucznik saperów Wojska Polskiego. Ojciec Jan był kolejarzem, pochodził z Żarnowca (woj. kieleckie). Matka Maria z domu Jaklewicz. Rodzina była wyznania rzymskokatolickiego, mieszkała w Pińsku przy ul. Poleskiej 57.

Wybuch I wojny światowej spowodował przeniesienie się Stanisławskich do Kazimierzy Wielkiej k. Krakowa. Ponowny powrót na kresy nastąpił po odzyskaniu niepodległości i zwycięskiej wojnie 1920 r. Stanisławscy zamieszkali na stałe w Brześciu, gdzie ojciec otrzymał posadę na kolei. Albin Stanisławski ukończył tu Gimnazjum Państwowe im. Romualda Traugutta i Szkołę Średnią Techniczną, uzyskując w 1928 r. tytuł technika mechanika. Przeszedł także szkolenie w ramach przysposobienia wojskowego 2. stopnia w 82 p.p. 29 października 1928 r. został powołany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty nr. 9 a w Łukowie. 26 października 1928 r. złożył przysięgę. 10 grudnia 1928 r. - st. szer. pchor., 2 lutego 1929 r. - kapral podchorąży , 17 maja 1929 r. - plutonowy pchor. 22 maja 1929 r. przeniesiono go do 82 p.piech. i przydzielono do 3 kompanii CKM. 20 września 1929 r. zwolniony został do rezerwy w stopniu plutonowego podchorążego.

Pracę zarobkową podjął jako konstruktor w Fabryce Maszyn w Glinku Mariampolskim. W 1931 r. pracował w Warsztatach Portowych Marynarki Wojennej w Pińsku. Następnie został zawiadowcą parowozowni w Pińsku. Podczas ćwiczeń 82 p.p.w 1931 r. awansowany na stopień sierżanta podchorążego. Z dniem 1 stycznia 1934 r. awansował na podporucznika rezerwy. 28 kwietnia 1937 r. zwrócił się z prośbą o przyjęcie do służby stałej w saperach. Prośba została rozpatrzona pozytywnie i w stopniu p.por. został przydzielony do 6 b.sap. w Brześciu n. Bugiem, gdzie objął stanowisko zastępcy komendanta parku saperów. W opinii z października 1938 r. scharakteryzowany zostaje przez dowódcę 6 bsap. ppłk Strumińskiego jako "bardzo dobry oficer – typ bojowy". W 1939 r. został wyznaczony na dowódcę 9 Składnicy Saperów w Brześciu n. Bugiem. Na tym stanowisku zastała go wojna. Po 17 września 1939 dostał się do niewoli radzieckiej. Więziony w Kozielsku. Rozstrzelany w lesie katyńskim w kwietniu 1940 r. Pozostawił syna Bogusława (ur. w 1934) i żonę Stanisławę. Odnaleziony podczas pierwszej ekshumacji pod numerem 3245. W chwili śmierci posiadał przy sobie metrykę ślubu, list, odcinek pocztowy, kartę szczepień, pocztówkę od żony.

Uczczony przez żołnierzy 7 Okręgowej Składnicy Sprzętu Inżynieryjnego i Materiałów Wybuchowych tabliczką pamiątkową w kościele parafii św. Jadwigi Królowej w Choszcznie.