Bitwa pod Harbijją
Z Wikipedii
Bitwa pod Harbijją (17 października 1244 r.)
Po zakończeniu bezkrwawej VI krucjaty 1228-1229 cesarza Fryderyka II w Ziemi Świętej dochodziło do częstych konfliktów pomiędzy regentami.
17 października 1244 r. pod wioską Harbijja niedaleko Gazy doszło do bitwy pomiędzy wojskiem egipskim emira mameluckiego Bajbarsa w sile 5000 ludzi oraz hord Chorezmijczyków, a oddziałami Franków i sprzymierzonych sił Himsu i Damaszku.
W momencie gdy Frankowie ruszyli do ataku na Egipcjan, Chorezmijczycy uderzyli na muzułmańskich sprzymierzeńców chrześcijan, których po krótkiej walce zmusili do ucieczki. Wtedy Chorezmijczycy zaatakowali prawe skrzydło Franków, spychając ich w kierunku Egipcjan.
W ciągu kilku godzin cała armia chrześcijan została unicestwiona. Zginęli m. in. wielki mistrz templariuszy Armand de Périgord, arcybiskup Tyru i biskup Ar-Ramli oraz wielki mistrz szpitalników. Zginęło 5000 chrześcijan. Osmiuset jeńców pognano do Egiptu. Niedobitki chrześcijan zbiegły do Jaffy.
W następstwie klęski pod Gazą Frankowie utracili wszystkie zdobycze, jakie na przełomie kilkudziesięciu lat uzyskali na drodze dyplomatycznej. Kolejne niepowodzenia w Ziemi Świętej stały się powodem nowej VII krucjaty 1248-1254.
