Carskie Sioło
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Carskie Sioło, ros. Царское Село – miejscowość w Rosji, 24 km na południe od Petersburga, 95 tys. mieszkańców. W 1918 nazwa zmieniona na Dietskoje Sieło (Детское Село, a w 1937 – na Puszkin (Πушкин). Pierwotną nazwę przywrócono w 1992. Jedna z najznakomitszych rezydencji w stylu rosyjskiego baroku. Potężny kompleks pałacowo-parkowy założony był przez Katarzynę I , na nierównych i bagiennych terenach pod Petersburgiem, które dostała od swego męża Cara Piotra I. Monarchini kazała wybudować na nich mały park na modłę XVIII z niewielką oranżerią. W miejscu gdzie dziś stoi Wielki Pałac caryca kazała postawić niewielką drewnianą cerkiew pod wezwaniem Św. Katarzyny. W 1722 Katarzynie zbudowano niewielki pałacyk, na podstawie projektów Braunsteina. W 1725 roku całą posiadłość nazwano oficjalnie Carskim Siołem. Dopiero za rządów Carycy Elżbiety (panującej w latach 1740-1762) pałac gruntownie przebudowany został według projektu Zemkova. Powiększył on główny budynek o dwie galerie łączące go z sąsiadującymi pawilonami. Po śmierci architekta, pracami nad pałacem zajęli się jego uczniowie, jednak największą rolę rozbudowie rezydencji należy przypisać Francisco Bartolomeo Rastrelliemu. Zrezygnował on z pomysłu Zemkova, opierającego swój projekt na lekkich galeriach łączących trzy budynki i zamienił je w jedną całość, co dawało efekt monumentalności. W istocie pałac 300 metrową fasadę, której lekkości nadaje nieprzerwany rząd okien oraz liczne elementy wertykalne, kolumny i atlasy. Rastrelli zastosował także grę intensywnych kolorów, błękitu, bieli i matowego złota posągów. Katarzyna II, która zasiadła na tronie Rosji w roku 1762, postanowiła jeszcze bardziej upiększyć Carskie Sioło, za jej panowania zapanowała moda na styl klasyczny, zatrudniła więc geniusza klasycyzmu Charlesa Camerona, który spełniał jej każdy architektoniczny kaprys.
[edytuj] Pałacowe Komnaty
Sala Balowa, której powierzchnia zajmuje 900 m2 robi ogromne wrażenie. Rastrelli przystąpił do jej budowy w latach 1752 - 1756. Ściany sali pokryte są niemal w całości lustrami i kinkietami (696 lamp), co zwłaszcza w nocy daje niesamowity efekt nieograniczonej przestrzeni. Plafon w całości pokryty jest freskiem, na którego obrzeżach wymalowana jest kolumnada, która nadaje sufitowi lekkości i sprawia, że wydaje się być znacznie wyższy. Po niebie nad kolumnadą spacerują sobie alegoryczne postaci i bóstwa. Sala została ozdobiona wyjątkowo rozrzutnie i tam gdzie nie ma luster i kinkietów, wciśnięte są małe złote rzeźby. Bursztynowa komnata, zaginiona w czasie II wojny światowej to do dziś symbol niedostępnej wielkości rodziny Romanowów. W 1701 roku wielbiciel sztuki Fryderyk I Hohenzollern rozkazał skonstruować komnatę, której ściany miały być w całości pokryte bursztynem. Zadania tego podjął się architekt Andreas Schlüter z Gdańska. Sala ta miała zdobić Pałac Charlottenburg, jednak ukończono ją tuż przed śmiercią Fryderyka I. Jego następca Fryderyk Wilhelm I nie wiele miał wspólnego ze sztuką. Oszczędny władca kazał wysłać komnatę w prezencie Carowi Piotrowi I, jako dar dyplomatyczny. Dopiero Caryca Elżbieta wykorzystała prezent i umieściła komnatę w Pałacu Zimowym, a następnie przeniesiono ją do Carskiego Sioła, gdzie została do II wojny światowej. W 1945 roku Niemcy wykradli komnatę, która po wojnie zaginęła. Dziś w pałacu znajduje się rekonstrukcja stworzona na trzechsetną rocznicę założenia Petersburga.
[edytuj] Ogrody
Ogrody Pałacowe składają się z dwóch części, pierwsza geometryczna (ogród francuski) położona jest na tarasach. Oś kompozycyjna parku znajduje się pomiędzy Pałacem a Ermitażem (pawilonem). Łączy je aleja przystrzyżonych: cisów, grabów i bukszpanów. Ermitaż, zamykający ogród francuski, jest miniaturą pałacu. Zaprojektował go Rastrelli na planie krzyża greckiego. Pawilon służył Carycy Elżbiecie za kameralną jadalnię. Część druga ogrodów, to 70 hektarowy park krajobrazowy (ogród angielski), założony przez Katarzynę II. Zdobi go mnóstwo obelisków i łuków triumfalnych, wzniesionych na cześć licznych zwycięstw carycy. Cameron zaprojektował na życzenie Katarzyny „rzymskie ruiny”, chińską wioskę i wiele innych atrakcji mających dodawać splendoru całemu kompleksowi pałacowemu.
Miejsce to również wiąże się z faktem, iż przebywał tu aresztowany po przewrocie przez komunistów Car Mikołaj II zamordowany później wraz z całą rodziną i służbą w Jekaterynburgu przez oddział czekistów pod dowództwem Jakuba Jurowskiego - rosjanina pochodzenia żydowskiego w 1918 roku. Carskie Sioło jest właśnie miejscem w którym zaczęła się gehenna ostatniego Cara Rosji i jego rodziny.
