Diabeł tasmański

Diabeł tasmański (Sarcophilus harrisii) - gatunek torbacza z rodziny niełazowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Sarcophilus F. Cuvier, 1837.

O średniej wielkości ciała, krępy, przysadzisty, z serdelkowatym ogonem, w którym magazynuje tłuszcz i z dużą głową, co zapewnia najsilniejszą siłę zgryzu w zależności od masy ciała wśród żyjących ssaków ^[1] . Wyjątkowo jak na torbacza ma przednie nogi dłuższe niż tylne. Posiada długie wąsy czuciowe na pysku i w kępce na czubku głowy. Posiada jeden zestaw zębów rosnących powoli przez całe życie ^[2].

Jest największym drapieżnym torbaczem, a także padlinożercą. Charakterystycznym dla niego jest smród, gdy jest przestraszony, głośne wrzaski (stąd nazwa) i zawziętość w czasie pożywiania się. Osiąga prędkość 13 km/h. Spotykany we wszystkich środowiskach, ale najbardziej lubi lasy. Zanim wytępiono wilka workowatego żywił się przede wszystkim resztkami z tego, co on upolował. Zwierzę aktywne głównie w nocy - słuch jest jego dominującym zmysłem, posiada też bardzo czuły węch, ma natomiast trudności w dostrzeganiu nieruchomych obiektów ^[2] . Na ogół samotnik. Średnia długość życia szacowana na 6 lat. Samica ma dobrze rozwiniętą torbę, młode (w liczbie ok. 4) rodzą się na początku australijskiej zimy.

Wymarł w Australii około XIV wieku. Od 1941 pod ochroną. W 1996 zaobserwowano zakaźny rak pyska diabła (ang. Devil facial tumour disease), na który zmarło 1/3 - 1/2 populacji ^[3]

Długość ciała: średnio 65 cm samce, 57 cm samice ^[4]

Długość ogona: 25 cm

Masa ciała: 6-9 kg (samce), samice wyraźnie mniejsze; niektóre okazy wyraźnie większe (do 11 kg)

Rozród: ruja od marca do czerwca; ciąża trwa ok. miesiąca

Sierść czarna, biały kołnierz i różowawy pysk

Status: mniej narażony

Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu biologii