Dolina Białki
Z Wikipedii
Dolina Białki – największa z tatrzańskich dolin walnych po północnej stronie gór (druga co do wielkości w całych Tatrach). Cały jej obszar to ok. 75 km2, długość głównej gałęzi ok. 13,0 km. Położona jest w Tatrach Wysokich w granicach Polski i Słowacji (po ok. 50% powierzchni). W kierunku południowym rozgałęzia się na liczne, mniejsze doliny o bogatej rzeźbie glacjalnej. Są to:
- w Polsce:
- Dolina Waksmundzka – objęta ścisłym rezerwatem (niedostępna dla turystów)
- Dolina Roztoki i Dolina Pięciu Stawów Polskich – dwa piętra doliny rozdzielone progiem tzw. ściany stawiarskiej
- Dolina Rybiego Potoku
- na Słowacji:
- Dolina Białej Wody (słow. Bielovodská dolina) wraz z jej licznymi rozgałęzieniami.
Najdłuższa (główna gałąź) przebiega od Łysej Polany do podnóży Gerlacha (słow. Gerlachovský štít). Nazwą Dolina Białki obejmuje się najczęściej jej odcinek od Łysej Polany do rozgałęzienia na Doliną Rybiego Potoku i Dolinę Białej Wody.
Z Doliną Białej Wody sąsiadują: Dolina Suchej Wody - od zachodu) i Dolina Jaworowa ( słow. Javorová dolina) - od wschodu, od strony południowej dolina opiera się o główną grań Tatr na odcinku pomiędzy Małym Jaworowym Szczytem (słow. Malý Javorový štít) a Świnicą. W kierunku północnym, od Łysej Polany dolina biegnie pomiędzy Podhalem a Spiszem, wzdłuż Białki aż do jego ujścia do Dunajca. (Białka powstaje z połączenia dwóch potoków: Rybiego Potoku i Białej Wody).
W Dolinie Białki zachowały się skupiska lasów reglowych z partiami naturalnych, pierwotnych drzewostanów limbowych. Znajdują się w niej ostoje jeleni, niedźwiedzi i kozic. Zbudowana jest w ok. 75 % z granitów, pozostała jej część to skały osadowe.
W Dolinie, na polanie Stara Roztoka zbudowano w 1876 schronisko im. Wincentego Pola.
W wylocie Doliny Białki znajduje się drogowe przejście graniczne. Granica państwa przebiega wzdłuż potoku a dalej na południe granią Żabiego do Rysów. Przez Dolinę przebiega szosa – Droga Oswalda Balzera.
