Dowiązanie symboliczne
Z Wikipedii
Dowiązanie symboliczne (ang. symbolic link) to specjalny rodzaj pliku w uniksowych systemach plików. Wskazuje on, odwołując się za pomocą nazwy, na dowolny inny plik lub katalog (który może nawet w danej chwili nie istnieć).
Podczas typowych operacji na dowiązaniu symbolicznym, system automatycznie próbuje odnaleźć obiekt docelowy i pracować na zawartości odnalezionego zbioru - a jeśli jest to niemożliwe, zwróci odpowiedni błąd. Jednocześnie, jeśli zachodzi taka potrzeba, programy mogą zidentyfikować oraz odczytać lub zmodyfikować samo dowiązanie.
Dowiązanie symboliczne powstało w celu oszczędzania miejsca w systemie plików w sytuacjach, gdy niezbędna jest większa elastyczność, niż jest to możliwe przy dowiązaniach twardych - dowiązania symboliczne pozwalają na odwołania do dowolych obiektów, w tym katalogów, i nie są ograniczone do pojedynczej partycji. Dodatkowo, ich zachowanie jest bardziej intuicyjne w przypadku usunięcia lub podmiany pliku, na który wskazują.
W systemach Unix do stworzenia dowiązania symbolicznego służy polecenie ln z opcją -s:
$ ln -s plik_istniejący link_symboliczny
W systemie Microsoft Windows (ograniczonym) odpowiednikiem dowiązania symbolicznego jest skrót (shortcut). W systemie Mac OS odpowiednikiem jest alias. W obu tych wypadkach dowiązanie ma formę pliku zawierającego informację o dowiązaniu i nie jest osadzone w architekturze systemu plików. Następca systemu Mac OS, system Mac OS X obsługuje równolegle dowiązania symboliczne i aliasy. Również w systemie operacyjnym Microsoft Windows Vista wprowadzono równolegle dowiązania symboliczne.
Aliasy są specyficzną funkcją systemu Mac OS, korzystającą z właściwości systemów plików Mac OS Standard (HFS) lub Mac OS Extended (HFS+). Alias, w przeciwieństwie do dowiązania symbolicznego:
- odnosi się unikatowego identyfikatora pliku, co powoduje, że stale wskazuje na ten sam plik lub katalog, nawet, jeśli został on przeniesiony w inne miejsce w obrębie tej samej partycji/dysku (przy czym od wersji Mac OS X 10.2 wzwyż najpierw sprawdzana jest ścieżka, potem identyfikator, co upodabnia zachowanie aliasa do dowiązania s.);
- może przechowywać własną ikonę;
- nie może być wykorzystywany z poziomu linii poleceń.
