Druzus Starszy

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Decimus Claudius Nero Drusus Germanicus czyli Druzus I (ur. 14 stycznia 38 p.n.e.; zm. 14 września 9 p.n.e.).

Druzus Starszy

Syn Tyberiusza Klaudiusza Nerona i Liwii, brat cesarza Tyberiusza. Urodzony już po rozwodzie Liwii z Tyberiuszem Klaudiuszem Neronem i ślubie z Augustem.

[edytuj] Charakterystyka

Druzus był jednym z wybitniejszych ludzi swoich czasów. Jego przyjazne maniery, ujmujący wygląd a przede wszystkim błyskotliwe talenty militarne zapewniły mu uznanie i przywiązanie legionistów. Był wybitnym wodzem co wykazał licznymi zwycięstwami odniesionymi nad Germanami. Jawnie okazywana sympatia dla zasad republikańskich zjednała mu uznanie w szerokich kręgach. Uważano, że może się przyczynić do przywrócenia republiki.

[edytuj] Kampania nad Dunajem

W 15 p.n.e. bracia Tyberiusz i Druzus poprowadzili udaną kampanię przeciw galickim plemionom Retów i Windelików. Retowie zamieszkiwali Alpy pomiędzy rzekami Renem i Inn, a Windelikowie zajmowali tereny na północ od nich aż do samego Dunaju. Po uciążliwych walkach w górskim terenie wojska rzymskie odniosły ostateczne zwycięstwo. Tereny zdobyte przez Druzusa i Tyberiusza zostały zorganizowane w odrębną prowincję - Recję. Stolicą prowincji zostało się później miasto Augusta Vindelicorum (dzisiejszy Augsburg).

[edytuj] Namiestnictwo w Galii

W 13 p.n.e. cesarz August wyjeżdżając z Galii zostawił tam jako swego zastępcę i namiestnika nowo zorganizowanej prowincji Trzech Galii Druzusa. Narastające niezadowolenie w prowincji uspokoił Druzus przeprowadzając ponowne naliczenie podatków i zwołując zebranie przedstawicieli plemion galijskich w Lugdunum (dzisiejszym Lyonie) dla rozpatrzenia skarg. W sierpniu 12 p.n.e. odbyła się tam wielka ceremonia. Przed ołtarzem poświęconym Rzymowi i Augustowi zgromadzili się przedstawiciele wszystkich plemion galijskich i złożono uroczystą ofiarę. Pacyfikacja nastrojów w Galii miała wielkie znaczenie dając Rzymianom możliwość skoncentrowania się na walkach z Germanami.

[edytuj] Pierwsza kampania w Germanii

W 12 p.n.e. mieszkający na prawym brzegu Renu Sugambrowie przekroczyli rzekę. Druzus odrzucił ich z powrotem i zniszczył ich własne terytoria. Płynąc następnie w dół Renu podporządkował sobie Fryzów. Dla ułatwienia operacji wojskowych Druzus rozkazał zbudować kanał, który połączył Ren i zalew Zuyder See. Flota wypłynęła na Morze Północne i popłynęła wzdłuż wybrzeża na wschód. U ujścia rzeki Ems w bitwie morskiej rozbito flotę Brukterów, a u ujścia rzeki Wezery spustoszono ziemie plemienia Chauków. Zbliżająca się zima zakończyła kampanię. Wracająca flota ugrzęzła na mieliźnie ale z pomocą Fryzów zdołano się uwolnić. Druzus wrócił do Rzymu w chwale pierwszego dowódcy, który dotarł do wybrzeży Morza Północnego.

[edytuj] Kolejne walki w Germanii

W 11 p.n.e. Druzus znów poprowadził wojska za Ren. Pokonał plemiona Usipetów, Sugambrów, Chattów i doszedł do Wezery, gdzie odniósł zwycięstwo nad Cheruskami. W drodze powrotnej założył pierwsze za Renem stałe forty rzymskie. W 10 p.n.e. Chattowie i Sugambrowie znów się zbuntowali. Po kilku drobnych sukcesach Druzus wraz z Tyberiuszem i Augustem wrócił do Rzymu. Został do wybrany konsulem na następny rok. Jednak już jesienią był z powrotem przy legionach zimujących nad Renem, przygotowując się do kampanii w roku następnym.

[edytuj] Ostatnia kampania

Wiosną 9 p.n.e. Druzus, tym razem jako konsul, znów poprowadził wojska w głąb Germanii. Zaatakował i pokonał Chattów, Szwabów, Markomanów i Cherusków. Przekroczył Wezerę i dotarł do Łaby. Był to najdalszy punkt na terenie Germanii do jakiego kiedykolwiek dotarła rzymska armia. Dla utrwalenia zdobyczy podjął wiele środków: budował fortece wzdłuż Łaby, Wezery i Mozy, zorganizował stałą flotyllę na Renie. Podobno od przekroczenia Łaby odwiodło go widzenie, w którym nadnaturalnej wielkości zjawa kobiety przepowiedziała mu zbliżającą się śmierć. W drodze powrotnej uległ wypadkowi, upadek z konia spowodował złamanie nogi. Po 30 dniach zmarł w obecności brata, Tyberiusza, który na wieść o wypadku szybko podążył do obozu. Eskortował potem mary ze zwłokami brata, które zaniesiono do Rzymu. Prochy Druzusa spoczęły w Mauzoleum Augusta.

[edytuj] Potomkowie

Mąż Antonii Młodszej (córki triumwira - Marka Antoniusza i siostry cesarza Augusta - Oktawii). Miał z nią troje dzieci:

Klaudia Julia Liwilla (Claudia Iulia Livilla)
- Julia Helena (Iulia Helena)
  - Rubeliusz Plaut (Sergius Rubellius Plautus)
  - Rubellia (Rubellia)
- Tyberiusz Klaudiusz Gemellus (Tiberius Claudius Gemellus)
- Klaudiusz Germanik (Claudius Germanicus)
Germanik (Gaius Claudius Drusus Caesar Germanicus)
- Klaudiusz (Claudius)
- Klaudia (Claudia)
- Klaudiusz Neron Juliusz Cezar (Claudius Nero Iulius Caesar)
- Druzus III (Claudius Drusus)
- Kaligula (Claudius Iulius Caesar Caligula)
  - Julia Druzilla (Iulia Drusilla)
- Juliusz (Iulius)
- Agrypina Młodsza (Iulia Agrippina Minor)
  - Neron (Nero Claudius Augustus)
    - Klaudia Augusta (Claudia Augusta)
- Julia Druzylla (Iulia Drusilla)
- Julia Liwilla (Iulia Livilla)
Klaudiusz (Tiberius Claudius Caesar Augustus)
- Druzus IV (Claudius Drusus)
- Klaudia (Claudia)
- Klaudia Antonia (Claudia Antonia)
  - Cornelius Sulla
- Oktawia (Octavia)
- Brytanik (Tiberius Claudius Brittanicus)