Embraer Caraja
Z Wikipedii
| Embraer Caraja | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | Brazylia |
| Wytwórnia | Embraer |
| Typ | samolot dyspozycyjny i pasażerski |
| Konstrukcja | dwusilnikowy dolnopłat turbośmigłowy o konstrukcji metalowej, podwozie – chowane w locie |
| Załoga | 2 |
| Historia | |
| Data oblotu | 12 marca 1984 |
| Lata produkcji | 1984 – ? |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 2 silniki Pratt-Whitney PT6A-27 |
| Moc | 561 KM (410 kW) (każdy) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 12,40 m |
| Długość | 10,55 m |
| Wysokość | 3,96 m |
| Powierzchnia nośna | 21,30 m² |
| Masa | |
| Własna | 2230 kg |
| Startowa | 3630 kg |
| Do lądowania | 744 kg |
| Zapas paliwa | 1312 dm³ |
| Osiągi | |
| Prędkość przelotowa | 430 km/h |
| Prędkość ekonomiczna | 375 km/h |
| Prędkość wznoszenia | 14,22 m/s |
| Pułap | 7315 m |
| Zasięg | 1800 km (maksymalny) 1028 km (z pełnym obciążeniem) |
| Rozbieg | 540 m |
| Dobieg | 563 m |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 8 | |
| Użytkownicy | |
| Brazylia | |
Embraer N-821 Caraja – brazylijski samolot dyspozycyjny z lat osiemdziesiątych XX wieku
[edytuj] Historia
Brazylijski koncern Embraer wykorzystując doświadczenia z produkcji licencyjnego samolotu Piper PA-31-50 Navajo Chierftain opracował na początku lat osiemdziesiątych XX wieku nowy samolot dyspozycyjny, który otrzymał nazwę Embraer N-821 Caraja.
Oblot prototypu odbył się w dniu 12 marca 1984 roku, a certyfikat dopuszczenia do lotów w lotnictwie cywilnym otrzymał w dniu 21 lipca 1984 roku. Produkcję seryjną rozpoczęto w sierpniu 1984 roku w zakładach Industria Aeronautica Neiva S.A.
[edytuj] Użycie
Samolot Embraer N-821 Caraja jest używany w lotnictwie cywilnym jako samolot dyspozycyjny jako taksówka powietrzna lub samoloty transportowe dla przewozu niewielkich ładunków.
[edytuj] Opis konstrukcji
Samoloty Embraer N-821 Caraja jest dwusilnikowym dolnopłatem turbośmigłowym o konstrukcji całkowicie metalowej. Podwozie trójkołowe – chowane w locie. Zabiera na pokład 2 osoby załogi oraz 8 pasażerów.
Skrzydło o obrysie dwutrapezowym, z dodatnim wznosem, wyposażone w klapy i lotki. Na skrzydłach zabudowano 2 gondole silnikowe znacznie wysunięte przed krawędź natarcia skrzydła. W gondolach zamontowano silniki kanadyjskie Pratt-Whitney PT6A-27, napędzające trójłopatowe śmigło Hartzeli o stałej prędkości obrotowej.
Usterzenie trapezowe, wolnonośne, ze statecznikami i sterami z klapkami wyważającymi.
Podwozie z wolnonośnymi goleniami mającymi pojedyncze koła. Koło przednie chowane w kadłubie, zaś koła główne wciągane do gondoli silników.
W kadłubie znajdują się kabina załogi, do której jest wejście z lewej strony w przedniej części kadłuba, następnie kabina pasażerska na 8 miejsc. Do której prowadzą osobne drzwi z lewej strony z tyłu kadłuba. Kabina wyposażona jest w 12 okien. W kadłubie umieszczone są dwa bagażniki do przewozu ładunku o wadze do 744 kg.
