Ewa (radioodbiornik)
Z Wikipedii
Ewa to jeden z pierwszych polskich odbiorników przenośnych z zakresem UKF (wcześniejszym była Izabella). Pierwszą informację o Ewie podało w kwietniu 1969 r. czasopismo "Radioamator i Krótkofalowiec", w tym roku wyprodukowano też pierwszy tysiąc odbiorników. Seryjną produkcję rozpoczęto w roku 1970. Wytwórcą była dzierżoniowska "DIORA", znana dotychczas z produkcji większych odbiorników domowych. Do roku 1972 fabrykę opuściło łącznie ok. 105 tys. egzemplarzy Ewy.
Obudowa radia wykonana była ze sklejki i płyty pilśniowej, oklejona tworzywem skóropodobnym, zwanym dermą. Wcześniejsze odbiorniki przenośne (np. Eltra, Koliber, Guliwer) miały obudowy z tworzywa sztucznego. Układ elektroniczny zmontowano na czterech płytkach drukowanych. Wzmacniacz mocy (2W) w typowym dla "Diory" układzie zbudowano na parze tranzystorów TG-60 lub AD-162 i dwóch transformatorach. Duży głośnik o mocy 1,5VA. i masywna obudowa pozwalały na uzyskanie czystego - jak na odbiornik przenośny - dźwięku. Wyjście na głośnik zewnętrzny i wejścia sygnałowe pozwalały na odtwarzanie dźwięku z gramofonu i magnetofonu.
Ewa była odbiornikiem turystyczno-samochodowym, zasilanym z sześciu ogniw R14 lub z akumulatora samochodowego. Do montażu w samochodzie służyło specjalne złącze.
Podstawowe parametry i właściwości
- układ elektryczny: superheterodyna
- elementy czynne: tranzystory
- zakresy fal: Długie, Średnie, Krótkie, UKF
- zasilanie: napięcie stałe 9V
- elementy regulacyjne - wszystkie na górnej płycie:
- - klawiszowy przełącznik zakresów
- - potencjometr siły głosu
- - pokrętło strojenia
- - potencjometr barwy tonu
- - przycisk podświetlenia skali
- gniazda: antena zewnętrzna, gramofon/magnetofon, głośnik dodatkowy, złącze samochodowe
- wymiary: 290x175x87, ciężar ok. 3,1kG
Zobacz też inne odbiorniki produkcji polskiej.
