Explorer 9
Z Wikipedii
| Explorer 9 | |
 |
|
| Inne nazwy | S-56A |
| Zaangażowani | NASA (USA) |
| Indeks COSPAR | 1961-004A |
| Rakieta nośna | Scout X-1 |
| Miejsce startu | Wallops Flight Facility, USA |
| Orbita (docelowa, początkowa) |
|
| Perygeum | 635 km |
| Apogeum | 2 581 km |
| Okres obiegu | 118,38 min |
| Nachylenie | 38,8° |
| Mimośród | 0,120936 |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 16 lutego 1961 (13:05 GMT) |
| Powrót do atmosfery | 9 kwietnia 1964 |
| Wymiary | |
| Wymiary | 3,66 m średnicy |
| Masa całkowita | 36[1] kg |
Explorer 9 - amerykański satelita naukowy będący balonem badającym gęstość atmosfery. Ładunek ten był pierwszym pomyślnie wyniesionym przez rakietę całkowicie na paliwo stałe i pierwszym pomyślnie wyniesionym z poligonu na Wallops Island.
Spis treści |
[edytuj] Nieudana próba
Satelitę Explorer 9 próbowano wystrzelić wcześniej, jednak z niepowodzeniem. Taką samą rakietę nośną, Scout X-1 wystrzelono 4 grudnia 1960, o godz. 21:14 GMT, również z Wallops Island. Nastąpiła jednak usterka 2. członu rakiety. Satelita na pokładzie tamtej rakiety oznaczany jest S-56, stąd inne oznaczenie Explorera 9 - S-56A. W indeksie COSPAR tą nieudaną próbę oznaczono jako 1960-F17.
[edytuj] Budowa i działanie
Balon Explorer 9 badał gęstość atmosfery. Wykorzystywany był do tego opór aerodynamiczny stawiany przez symetryczną powierzchnię statku. Składał się on z dwóch półkul cienkiej folii aluminiowej połączonych mylarową taśmą. Złożony i pusty balon - umieszczony w rakiecie - miał kształ walca o wymiarach 21,6 na 48,3 cm. Po wystrzeleniu nadmuchany był azotem z butli i odrzucony od ostatniego członu rakiety mechaniczną sprężyną. W środku umieszczono również akumulator ładowany przez ogniwo słoneczne, znajdujące się na powierzchni balonu. Powierzchnię równomiernie pokrywały kropki białej farby (o średnicy 5,1 cm), które miały zapewniać stabilizacje temperatury satelity. W balonie znajdował się również nadajnik radiowy na częstotliwości 136 MHz, o mocy 15 mW - uległ awarii po wykonaniu pierwszej orbity uniemożliwiając radiowe śledzenie statku. NASA musiała użyć naziemnej sieci kamer Bakera-Nunna do optycznego śledzenia satelity.
[edytuj] Przypisy
[edytuj] Bibliografia
- Encyclopedia Astronautica (en)
- NSSDC Master Catalog (en)
- Space 40 (cs)
