Feliks Bednarski
Z Wikipedii
Feliks Bednarski, imię chrzestne Wojciech (ur. 29 października 1911 w Przedrzymichach Małych, powiat Żółkiew, zm. 1 lutego 2006), polski teolog katolicki, dominikanin, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i Papieskiego Uniwersytetu Św. Tomasza z Akwinu w Rzymie.
Pochodził z rodziny rolniczej, był synem Pawła i Barbary z Benowskich. Uczęszczał do gimnazjum w Żółkwi. W 1927 po V klasie gimnazjum wstąpił w Krakowie do zakonu dominikanów. Pierwsze śluby zakonne złożył 25 września 1928, śluby wieczyste 26 września 1932. Już jako zakonnik dokończył naukę gimnazjalną (w krakowskim Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza), maturę zdał w 1931. W 1937 uzyskał dyplom magistra teologii na Uniwersytecie Lwowskim. 29 czerwca 1936 przyjął święcenia kapłańskie. Po obronie dyplomu wyjechał na dalsze studia do Rzymu. Na Uniwersytecie Św. Tomasza z Akwinu (Angelicum) uzyskał licencjat (1938) i doktorat teologii (4 lipca 1939, rozprawa Doctrina S. Thomae Aquinatis de propassionibus Christi). Dyplom doktorski nostryfikował w Polsce na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Podjęte starania o habilitację przerwał wybuch II wojny światowej. W latach 1939-1941 ks. Bednarski przebywał we Lwowie, gdzie pracował jako katecheta i kapelan w szpitalu wojskowym. W latach 1941-1943 w Żółkwi uczestniczył w tajnym nauczaniu religii i filozofii. Konspiracyjną pracę pedagogiczną prowadził także po przyjeździe do Krakowa w 1943 (m.in. wspólnie ze Stefanem Swieżawskim). Od 1945 uczył filozofii w Liceum Św. Jacka w Krakowie. W latach 1945-1949 pełnił funkcję naczelnego kapelana ZHP w archidiecezji krakowskiej; z harcerstwem był związany od lat gimnazjalnych w Żółkwi.
W 1949 został mianowany profesorem i kierownikiem Katedry Etyki na Wydziale Filozoficznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Historię filozofii wykładał w szkole dominikanów w Jarosławiu oraz w Seminarium Duchownym w Lublinie. We wrześniu 1954 habilitował się na podstawie pracy Metoda etyki wychowawczej w świetle epistemologicznych zasad św. Tomasza z Akwinu (praca została opublikowana pod zmienionym tytułem Przedmiot etyki w świetle zasad św. Tomasza z Akwinu). W czerwcu 1957 otrzymał tytuł docenta. W tym samym roku zakończył pracę na KUL; już w październiku 1956 został wysłany przez generała zakonu do Rzymu i powołany na profesora teologii moralnej na Wydziale Teologicznym Papieskiego Uniwersytetu Św. Tomasza z Akwinu.
Wykłady na Papieskim Uniwersytecie prowadził do 1986. W maju 1959 otrzymał najwyższy zakonny tytuł naukowy (magister św. teologii). W październiku 1961 został powołany na konsultora Papieskiej Komisji Kościołów Wschodnich i brał udział w pracach przygotowawczych Soboru Watykańskiego II. Na samym Soborze pełnił funkcję rzeczoznawcy i doradcy Komisji ds. Seminariów, Studiów i Wychowania Chrześcijańskiego. Brał m.in. udział w pracach nad Dekretem o formacji kapłańskiej (Optatam totius) i Deklaracją o wychowaniu chrześcijańskim (Gravissimum educationis). Później pracował w Kongregacji Nauki Wiary.
Pełnił funkcję sekretarza generalnego komisji ds. rzymskich obchodów tysiąclecia chrztu Polski, współpracował z biskupem Józefem Gawliną. Od 1979 był głównym postulatorem procesu beatyfikacyjnego królowej Jadwigi. Wielokrotnie spotykał się z Janem Pawłem II (także przed jego wyborem na papieża), który nazywał go "swoim szanownym poprzednikiem na katedrze etyki w Lublinie". Udzielał się jako spowiednik w rzymskiej bazylice S. Maria Maggiore. Wspierał polskie harcerstwo za granicą jako kapelan i instruktor. W 1971 był w gronie założycieli Towarzystwa Przyjaciół Teologii i Filozofii Chrześcijańskiej i zajmował się redakcją biuletynu Towarzystwa. W grudniu 1975 otrzymał przyznany przez Pawła VI medal jubileuszowy z okazji Roku Wiary.
W październiku 1993 powrócił do Polski. Ostatnie lata życia spędził w Krakowie, gdzie działał jako spowiednik, kapelan, duszpasterz harcerski. W czerwcu 1994 odebrał doktorat honoris causa Akademii Teologii Katolickiej.
Wystawa pośmiertna przedstawiająca sylwetkę i twórczość O Feliksa Bednarskiego
