Fred Alexander
Z Wikipedii
Frederick Beasley Alexander, Fred Alexander (ur. 14 sierpnia 1880 w Nowym Jorku, zm. 3 marca 1969 w Beverly Hills, Kalifornia), tenisista amerykański, zwycięzca mistrzostw Australii w grze pojedynczej oraz mistrzostw Australii i USA w grze podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa.
W czasie studiów na Princeton został akademickim mistrzem USA (Intercollegiate) w grze pojedynczej (1901) i w grze podwójnej (1900, z Raymondem Little). Między 1904 a 1918 sześć razy znalazł się w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego, najwyżej w 1908 na pozycji nr 3. W tymże roku jedyny raz wziął udział w mistrzostwach Australii i wygrał tę imprezę, stając się pierwszym zagranicznym zwycięzcą. W finale pokonał Alfa Dunlopa, z którym stworzył też najlepszą parę deblową (zwycięstwo finałowe nad Tony Wildingiem i G.G. Sharpem 6:3, 6:2, 6:1). Znaczącym osiągnięciem Alexandra w 1908 był również singlowy finał pretendentów na mistrzostwach USA, w którym musiał uznać wyższość Bealsa Wrighta (Wright przegrał następnie w challenge round z obrońcą tytułu Billem Larnedem).
Praworęczny, szczupły Alexander, znany z eleganckich uderzeń na korcie, zapisał się w kronikach mistrzostw USA przede wszystkim jako deblista. W parze z Haroldem Hackettem stworzył parę, która w latach 1905-1911 nieprzerwanie występowała w finale gry podwójnej mistrzostw USA, wygrywając w 1907, 1908, 1909 i 1910. Piąte mistrzostwo Alexander zdobył w 1917 (ze względu na trwającą wojnę impreza nosiła nazwę National Patriotic Tournament), mając za partnera młodszego o 18 lat Harolda Throckmortona. Jeszcze rok później doszedł do deblowego finału, tym razem z parze z Bealsem Wrightem (który był jego rywalem nie tylko w finale pretendentów w 1908, ale i kilku finałach deblowych), ale w decydującym meczu weterani (Alexander 38 lat, Wright starszy o kilka miesięcy) musieli uznać wyższość Williama Tildena i zaledwie 15-letniego Vinniego Richardsa 3:6, 4:6, 6:3, 6:2, 2:6. W 1918 Alexander doszedł również do finału gry mieszanej w parze z Mollą Bjurstedt (wkrótce po mężu Mallory), przegrywając z Hazel Wightman i bratem Bealsa, Irvigiem Wirightem, 2:6, 4:6.
Sześciokrotnie wygrywał w deblu halowe mistrzostwa USA - w 1906, 1907 i 1908 z Hackettem, w 1911 i 1912 z Theodore Pellem, w 1917 z Williamem Rosenbaumem. W 1908 został powołany do reprezentacji narodowej w Pucharze Davisa. W finale przeciwko połączonej ekipie Australii i Nowej Zelandii w Melbourne nie zdobył punktu, przegrywając w pięciu setach z Normanem Brookesem, w trzech setach z Tony Wildingiem oraz w pięciu setach mecz deblowy z tymi samymi przeciwnikami (mając za partnera Bealsa Wrighta).
W 1961 został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame (wówczas jeszcze obejmującej wyłącznie Amerykanów).
Osiągnięcia w najwazniejszych turniejach:
- mistrzostwa Australii
- gra pojedyncza - wygrana 1908
- gra podwójna - wygrana 1908 (z Alfem Dunlopem)
- mistrzostwa USA
- gra pojedyncza - finał All Comers 1908
- gra podwójna - wygrane 1907, 1908, 1909, 1910 (wszystkie z Haroldem Hackettem), 1917 (z Haroldem Throckmortonem), finały 1905, 1906 (oba z Haroldem Hackettem), 1918 (z Bealsem Wrightem)
- gra mieszana - finał 1918 (z Mollą Bjurstedt)
Finały singlowe w najważniejszych turniejach:
- mistrzostwa Australii 1908 - 3:6, 3:6, 6:0, 6:2, 6:3 z Alfem Dunlopem
- mistrzostwa USA 1908 - 3:6, 3:6, 3:6 z Bealsem Wrightem (finał All Comers)
Źródła:
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
