Gordon Brown
Z Wikipedii
James Gordon Brown (ur.20 lutego 1951) kanclerz skarbu Wielkiej Brytanii od 2 maja 1997, polityk Partii Pracy. Od 1983 jest członkiem Izby Gmin. W latach 1983-2005 reprezentował okręg wyborczy Dunfermline East w Fife w Szkocji, a od 2005 okręg Kirkcadly i Cowdenbeath.
Brown kieruje Ministerstwem Skarbu od maja 1997, co czyni go najdłużej urzędującym kanclerzem od czasu Nicholasa Vansittarta (1812-1823). Jest postrzegany jako druga, najbardziej wpływowa postać w rządzie brytyjskim, zaraz za Tonym Blairem. Obecnie ma największą szansę stać się nowym liderem Partii Pracy i zastąpić Blaira na stanowisku premiera, jeszcze przed konferencją Partii Pracy we wrześniu 2007.
Spis treści |
[edytuj] Młodość i życie prywatne
Brown po ukończeniu Kirckaldy High School rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie w Edynburgu. Już od wczesnej młodości zmagał się z chorobą oczu, a w wyniku wypadku w czasie studenckiego meczu rugby stracił wzrok w lewym oku. Po ukończeniu nauki, doktoryzował się, pisząc pracę pt. "Partia Pracy i polityczne przemiany w Szkocji w latach 1918-1922".
Po ostatecznym zakończeniu nauki Brown został rektorem Uniwersytetu w Edynburgu. Redagował gazetę "The Red Paper on Scotland". Jednocześnie wykładał w Edynburgu oraz w College of Technology w Glasgow. Następnie przez pewien czas pracował jako dziennikarz w telewizji szkockiej. Pierwszy raz wystartował w wyborach do Izby Gmin w 1979 lecz przegrał w swym okręgu z kandydatem konserwatystów. W 1986 opubliował biografię Jamesa Maxtona, jednego z bardziej znanych polityków Niepodłegłej Partii Pracy.
Brown 3 sierpnia 2000, po czterech latach znajomości, poślubił Sarę Macaulay, z zawodu specjalistkę public relations. W grudniu 2001 urodziła się im pierwsza córka, Jennifer Jane, lecz niestey po kilkunastu dniach zmarła. Drugie dziecko, syn John, przyszedł na świat w październiku 2003, a w lipcu 2006 urodził się kolejny syn, James Fraser.
[edytuj] Początek kariery politycznej
Do parlamentu Brown dostał się w 1983 z okręgu Dunfermline East. W 1985 został sekretarzem skarbu w gabinecie cieni Partii Pracy, a następnie także sekretarzem handlu i przemysłu. W 1992 został mianowany w gabinecie cieni kanclerzem skarbu.
W 1994, po nagłej śmierci Johna Smitha, lidera Partii Pracy, Brown był potencjalnym kandydatem na jego następcę. Jednak w wyniku dzentelmeńskiej umowy z Tonym Blairem w restauracji Granita w Islington, zgodził się nie występować przeciw jego kandydaturze, zyskując w zamian obietnicę zupełnej kontroli i kształtowania polityki partii w sferze ekonomii.
[edytuj] Polityka
W rezulatcie sukcesu wyborczego Partii Pracy, Brown 2 maja 1997 objął stanowisko kanclerza skarbu. Już na początku zaskoczył ekonomistów, przyznając Bankowi Centralnemu niezależność operacyjną w polityce monetarnej, co według konserwatystów miało być pierwszym krokiem przybliżającym Wielką Brytanię do tworzonej właśnie strefy euro.
Brown prowadził rozważną politykę podatkową. Jednak w zzcasie jego rządów, na co wskazuje raport OECD, dochody państwa z tytułu wpływów podatkowych wzrosły z poziomu 39,9% PKB w 1997 do 42,4% PKB w 2006 i to wskutek aktywności rządu, a nie wzrostu ekonomicznego.
Głównym osiągnięciem Browna było utrzymanie stabilnego wzrostu gospodarczego i obniżenie poziomu bezrobocia w kraju. Według danych OECD, średni wzrost gospodarczy w Wielkiej Brytanii w latach 1997-2006 wyniósł 2,7%, wobec 2,1% dla całej Unii Europejskiej. Bezrobocie zaś w 2006 wyniosło 5,5% (średnia UE 8,1%) wobec 7% w 1997.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- HM Treasury - Rt Hon Gordon Brown MP, Chancellor of the Exchequer
- 10 Downing Street - Chancellor of the Exchequer, The Rt Hon Gordon Brown MP
W dniu powstania
Margaret Beckett • Tony Blair • David Blunkett • Gordon Brown • David Clark • Robert Finlayson Cook • Jack Cunningham • Alistair Darling • Ron Davies • Donald Dewar • Frank Dobson • Harriet Harman • Lord Irvine of Lairg • Mo Mowlam • John Prescott • Lord Richard • George Robertson • Clare Short • Chris Smith • Gavin Strang • Jack Straw • Ann Taylor
Późniejsi członkowie gabinetu
Nick Brown • Stephen Byers • Geoff Hoon • Lady Jay of Paddington • Helen Liddell • Peter Mandelson • Alun Michael • Alan Milburn • John Reid • Andrew Smith
W dniu powstania
Hilary Armstrong • Margaret Beckett • Tony Blair • David Blunkett • Gordon Brown • Stephen Byers • Charles Clarke • Robert Finlayson Cook • Alistair Darling • Patricia Hewitt • Geoff Hoon • Lord Irvine of Lairg • Tessa Jowell • Helen Liddell • Alan Milburn • Estelle Morris • Paul Murphy • John Prescott • Lord Williams of Mostyn • John Reid • Clare Short • Andrew Smith • Jack Straw
Późniejsi członkowie gabinetu
Lady Amos • Hilary Benn • Paul Boateng • Lord Falconer of Thoroton • Peter Hain • Alan Johnson • Ruth Kelly • Ian McCartney
W dniu powstania
Lady Amos • Hilary Armstrong • Margaret Beckett • Hilary Benn • Tony Blair • David Blunkett • Gordon Brown • Des Browne • Charles Clarke • Alistair Darling • Lord Falconer of Thoroton • Peter Hain • Patricia Hewitt • Geoff Hoon • John Hutton • Alan Johnson • Tessa Jowell • Ruth Kelly • Ian McCartney • David Miliband • John Prescott • John Reid • Jack Straw
Późniejsi członkowie gabinetu
Douglas Alexander • Hazel Blears • Jacqui Smith • Stephen Timms
