Grawitacyjna zasada Galileusza
Z Wikipedii
Grawitacyjna zasada Galileusza – inaczej zwana prawem swobodnego spadania ciał w polu grawitacyjnym, odkryta przez Galileusza w 1602 r. Głosi, że w jednorodnym polu grawitacyjnym przy braku innych sił (takich jak tarcie), wszystkie ciała spadają z jednakowym przyspieszeniem.
Zasada ta nie jest spełniona w przypadku istnienia np. oporu powietrza i dlatego w powietrzu piórko spada wolniej niż metalowa kula.
Galileusz wymyślił tą zasadę sprowadzając do sprzeczności zasadę wcześniej obowiązującą stworzoną przez Arystotelesa. Mówiła ona, że ciała o większej masie spadają z większym przyspieszeniem. Rozumowanie Galileusza było następujące:
Rozważmy dwa ciała o masach M i m, gdzie M jest większe od m. Stosując zasadę Arystotelesa wnioskujemy, że ciało o masie M spadnie na ziemię szybciej niż ciało o masie m. Rozważmy zatem ciało, które składa się z połączenia obu wspomnianych ciał. Wtedy ma ono masę M+m, która na pewno jest większa od każdej z mas M i m. Ponieważ ciało to składa się z obydwu ciał, które spadają z różnym przyśpieszeniem to ciało o masie M będzie hamowane przez ciało o masie m, a ciało o masie m będzie przyspieszane przez ciało o masie M. To znaczy, że połączone ciała spadną szybciej od pojedynczego ciała o masie m, ale wolniej niż pojedyncze ciało o masie M. To jednak prowadzi do sprzeczności, gdyż ciało połączone o masie M+m powinno spaść wg zasady Arystotelesa szybciej niż ciało o masie M.
Jedyny sposób uniknięcia sprzeczności jest przyjęcie, że jeśli czas spadania ciał zależy jedynie od masy tego ciała, to niezależnie od tej masy ciało uderzy w ziemię po tym samym czasie. Spada zatem zawsze z takim samym przyspieszeniem.
