Impedancja

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Impedancja, moduł impedancji, opór całkowity (ozn. Z) - wielkość opisująca elementy w obwodach prądu przemiennego.

Zwolennicy spolszczania nazw pochodzących z języków obcych usiłowali popularyzować dla impedancji nazwę "zawada".

Impedancja jest rozszerzeniem pojęcia rezystancja z obwodów elektrycznych prądu stałego, umożliwia rozszerzenie prawa Ohma na obwody prądu przemiennego.

Impedancja Z elementu obwodu prądu przemiennego jest definiowana jako

$Z_\mathrm{R} = \frac{V_\mathrm{r}}{I_\mathrm{r}}$

gdzie:

V_r - napięcie elektryczne,
I_r - natężenie prądu przemiennego.

Jest wypadkową oporu czynnego (rezystancji) R i biernego (reaktancji) X.

$Z = \sqrt{R^2 + X^2}$

Zapis na liczbach zespolonych:

$Z = \ R + jX$

(w naukach technicznych, np. w elektronice, na oznaczenie jednostki urojonej używa się zazwyczaj nie litery i, jak w matematyce, ale j - w celu uniknięcia niejednoznaczności, wynikających z oznaczania natężenia prądu literą i).

Zapis zespolony wiąże się ściśle z teorią wskazów wirujących, która pozwala znacznie uprościć obliczenia przy projektowaniu układów skupionych, liniowych, stacjonarnych (SLS) przy pobudzeniu prądem przemiennym o jednej częstotliwości. Wszystkie napięcia i prądy przedstawiane są w tej teorii jako wartości zespolone, ale nie zawierające bezpośrednio czynników harmonicznych, co pozwala na łatwiejsze nimi operowanie.

Pojęcie impedancji wprowadza się także dla układów rozproszonych - wówczas impedancja jest funkcją przestrzeni $Z = \ f(x,y,z)$ . Takie pojęcie impedancji wykorzystuje się w układach bardzo wysokiej częstotliwości (układy mikrofalowe), takich jak telefony komórkowe czy nowoczesne procesory.