Iwan Maslennikow
Z Wikipedii
Iwan Iwanowicz Maslennikow, ros. Иван Иванович Масленников (ur. 16 września 1900, zm. 16 kwietnia 1954), wojskowy radziecki, oficer Armii Czerwonej - generał armii, długoletni funkcjonariusz radzieckich organów bezpieczeństwa: OGPU/NKWD/MWD.
Spis treści |
[edytuj] Praca i początek w RKKA
Urodził się 16 września (3 września jul.) 1900 we stacji Czałykła w obecnym rejonie ozinskim obwodu saratowskiego w Rosji. Pracować rozpoczął w młodym wieku w połowie 1915 roku i do 1917) pracował jako telegrafista na kolei. W 1917 wstąpił do rewolucyjnych oddziałów bolszewickich, a w marcu 1918 roku został wysłany na front wojny domowej. W Armii Czerwonej (RKKA) służył kolejno w 199. pułku (1919), następnie w latach 1919-1920: jako dowódca oddziału zwiadowców konnych 199. pułku, dowódca oddziału konnego 67. pułku, dowódca kawalerii 126. pułku. Od sierpnia 1920 do 1921 roku służył jako zastępca kombryga (w RKKA: jeden stopień wyżej niż pułkownik) w jednej z dywizji kawalerii. Uczestniczył w walkach z siłami Denikina i Wrangla. W tym czasie (i w późniejszych latach) dowodził oddziałami kawalerii podczas walk z basmaczami w centralnej Azji. Od 1924 był członkiem komunistycznej partii WKP(b).
[edytuj] Organy bezpieczeństwa
W 1928 roku Maslennikow został przeniesiony do organów bezpieczeństwa (wówczas: Zjednoczony Państwowy Zarząd Polityczny - OGPU). Służbę w organach OGPU rozpoczął od funkcji naczelnika 47. i 48. oddziałów wojsk granicznych OGPU. W następnych latach dowodził różnymi oddziałami piechoty i kawalerii wojsk OGPU (od 1934 roku NKWD). W latach 1936-1939 dowodził wojskami NKWD i wojskami pogranicza (NKWD) w Azerbejdżańskiej SRR i Białoruskiej SRR. W połowie 1939 został awansowany na stopień komkora. Od 29 lutego 1939 do lipca 1943 był zastępcą ds. wojsk NKWD ludowego komisarza spraw wewnętrznych ZSRR Ławrientija Berii, został także w międzyczasie awansowany do stopnia generała lejtnanta. Po ataku Niemiec na ZSRR od lipca do grudnia 1941 dowodził 29. Armią, a od grudnia 1941 do lipca 1942 roku 39. Armią.
[edytuj] Ponownie w RKKA
Od 1943 sprawować zaczął ponownie funkcje dowódcze w Armii Czerwonej z awansem na generała pułkownika. Dowodził Frontem Północnokaukaskim (styczeń-maj 1943), po czym był zastępcą dowódcy na frontach: Wołchowskim, Południowozachodnim i 3. Ukraińskim (maj-grudzień 1943), następnie Leningradzkim (marzec-kwiecień 1944). Był jednym z inicjatorów oddziałów zaporowych. W międzyczasie (grudzień 1943 - marzec 1944) dowodził 42. Armią gwardyjską. Od kwietnia 1944 dowodził 3. Frontem Przybałtyckim walczącym w Kurlandii. Po kapitulacji III Rzeszy, od czerwca 1945 był zastępcą dowódcy wojsk na Dalekim Wschodzie i brał udział w walkach z wojskami japońskimi w Mandżurii, za co otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. Kilkakrotnie był raniony. Po zakończeniu II wojny światowej do końca 1946 roku pełnił funkcje dowódcze w Bakińskim i Zakaukaskim Okręgach Wojskowych.
[edytuj] W organach MWD
Na wysokie funkcje w organach bezpieczeństwa (Ministerstwo Spraw Wewnętrznych ZSRR - MWD), Iwan Maslennikow powrócił w 1948 roku, gdzie 10 kwietnia objął stanowisko zastępcy ówczesnego ministra spraw wewnętrznych Siergieja Krugłowa ds. wojsk MWD. Sprawował tę funkcję do 12 marca 1953 roku. Także od maja 1952 r. do 12 marca 1953 był członkiem kolegium MWD. Następnie 12 marca (1953) został zastępcą ministra spraw wewnętrznych, które stanowisko sprawował do swojej śmierci. W obliczu zmian personalnych i rozliczania ekipy Berii po śmierci Stalina, 16 kwietnia 1954 popełnił samobójstwo z broni palnej w Moskwie.
[edytuj] Szkoły i odznaczenia
Podczas długoletniej służby w Armii Czerwonej (RKKA) Maslennikow ukończył m.in. w 1926 r. średni kurs RKKA, w 1932 r. starszy kurs RKKA, w 1935 akademię RKKA im. Frunzego oraz w 1948 r. wyższy kurs Akademii Sztabu Generalnego. Od 1937 był deputowanym Rady Najwyższej ZSRR 1. i 2. kadencji.
W okresie służby w Armii Czerwonej i organach OGPU/NKWD/MWD został odznaczony - Orderem Lenina (4 razy, w 1942, 1943, 1945 i 1946 roku), Orderem Czerwonego Sztandaru (4 razy, w 1935, 1942, 1944 i 1948), Orderem Kutuzowa (2 razy, w 1943 i 1944), Orderem Czerwonej Gwiazdy (1940), Złotą Gwiazdą i tytułem Bohatera Związku Radzieckiego (8 września 1945) oraz Orderem Suworowa - 1. stopnia w 1943 roku. Także medalami, m.in. za Obronę Leningradu, Kaukazu i pięcioma innymi oraz mongolskim orderem Bojowego Czerwonego Sztandaru I stopnia (1945).
