Język punicki
Z Wikipedii
Język punicki - wymarły język semicki z grupy kananejskiej, wywodzący się z języka fenickiego (początkowo jego dialekt). Używany był w Kartaginie – najważniejszej z fenickich kolonii - znany z napisów, spośród których najstarsze pochodzą z IV wieku p.n.e. Różni się on bardzo mało od właściwego języka fenickiego. Jako język neopunicki był w szerokim użyciu w Afryce Północnej przynajmniej do IV wieku po Chrystusie. Wyparty całkowicie prawdopodobnie dopiero w VII wieku przez język arabski.
Najlepiej znany urywek tekstu w języku punickim znajduje się w komedii Plauta Poenulus (Kartagińczyk, wiersz 930 i następne).
