Jan Filipkowski

Z Wikipedii

Jan Filipkowski (ur. 23 stycznia 1929 w Buszkowie koło Bydgoszczy) – polski inżynier budownictwa, profesor i rektor Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie.

Urodził się w rodzinie rolniczej Adama i Bolesławy z Chojnowskich. W 1941 razem z rodziną przeżył wysiedlenie do Generalnego Gubernatorstwa. Po wojnie uzupełnił podstawowe wykształcenie w rodzinnej miejscowości, następnie ukończył szkołę średnią w Bydgoszczy; w latach 1950-1956 studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej. Po studiach podjął pracę na tej uczelni jako asystent, następnie starszy asystent, a po uzyskaniu stopnia doktora nauk technicznych (1964) adiunkt.

W 1968 związał się z organizowaną w Koszalinie Wyższą Szkołą Inżynierską (od 1996 Politechnika Koszalińska). Był w gronie pierwszych zatrudnionych pracowników uczelni (obok m.in. docenta Jerzego Smoleńskiego), w czerwcu 1968 uzyskując nominację na stanowisko docenta. Współtworzył Katedrę Mechaniki Budowli (do 1974 pod nazwą Zespół Mechaniki Budowli, 1974-1991 Zakład Mechaniki Budowli), którą kierował (z przerwami) do 1996. Brał udział również w tworzeniu Międzyzakładowego Laboratorium Wytrzymałości i Konstrukcji Budowlanych oraz Ośrodka Elektronicznej Techniki Budowlanej. W lipcu 1978 jako pierwszy pracownik naukowo-dydaktyczny Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1991 został profesorem zwyczajnym. W latach 1978-1981 pełnił funkcję rektora Wyższej Szkoły Inżynierskiej. W okresie jego kadencji rektorskiej doszło m.in. do uruchomienia studium doktoranckiego przy udziale Politechniki Gdańskiej. W latach 1987-1989 pracował na Uniwersytecie Dar es Salaam w Tanzanii. Po powrocie przez dwie kadencje był dziekanem Wydziału Budownictwa i Inżynierii Środowiska uczelni koszalińskiej (1990-1996) i na tym stanowisku powołał Laboratorium Techniki Budowlanej (współpracujące z Instytutem Techniki Budowlanej w Warszawie) oraz doprowadził do uzyskania praw doktoryzowania przez wydział.

Prof. Filipkowski specjalizuje się w teorii konstrukcji inżynierskich. Jego prace obejmowały m.in. dwuwymiarowe zagadnienia teorii naprężeń cieplnych oraz praktyczne metody obliczania konstrukcji wiszących i ich zastosowanie w projektowaniu i wykonawstwie unikatowych przekryć dachowych o dużych rozpiętościach. W zakresie prac inżynierskich uczestniczył w odbudowie kościoła św. Jakuba w Gdańsku, budowie kościoła w Laskach pod Bydgoszczą, renowacji obiektów sakralnych polskich i ukraińskich. Jest również współtwórcą przekrycia amfiteatru koszalińskiego i sztucznego lodowiska w Bydgoszczy, a także zajmował się modernizacją tekstylnego przekrycia amfiteatru w Połczynie-Zdroju i przekrycia Wodnego Centrum Rekreacyjno-Sportowego w Gryfinie. Ogłosił szereg publikacji naukowych, m.in. monografię Problemy drgań fundamentów blokowych i zagadnienia falowe (Koszalin 1987, wspólnie z Z. Hryniewiczem i Z. Sienkiewiczem). Ma na koncie kilka patentów ("Sposób sprężania powłoki tekstylnej", "Sposób wstępnego sprężania dwukierunkowej siatki cięgnowej", "Konstrukcja uszczelniająca rurociąg w ścianie basenu kąpielowego"). Pod jego kierunkiem dyplom doktora uzyskało pięciu współpracowników (na podstawie prac dotyczących konstrukcji wiszących lub konstrukcji współpracujących z podłożem gruntowym).

W 1974 został członkiem Sekcji Mechaniki Konstrukcji Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk. Przez dwie kadencje zasiadał w zarządzie głównym Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej. Otrzymał wiele wyróżnień, nagród resortowych (indywidualnych i zespołowych), nagród koszalińskiego oddziału Naczelnej Organizacji Technicznej, a także honorowy tytuł "Mister Techniki Polskiej" (1973).

[edytuj] Źródła

• Bogusław Polak, Politechnika Koszalińska 1968-1999. Przeszłość – teraźniejszość – perspektywy, Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, Koszalin 1999
• Współcześni uczeni polscy, tom I: A-G (pod redakcją Janusza Kapuścika), Ośrodek Przetwarzania Informacji, Warszawa 1998