Jan Piłsudski
Z Wikipedii
Jan Piłsudski (ur. 1876 w Zułowie, zm.1950 w Londynie), brat Adama, Bronisława i Józefa Piłsudskiego – polski prawnik, społecznik, działacz państwowy II Rzeczypospolitej.
W roku 1918 członek Tymczasowej Komisji Rządzącej w Wilnie. W latach 1919-1920 urzędnik w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej w Warszawie. Od 1920 sędzia Sądu Okręgowego w Wilnie, następnie sędzia Sądu Apelacyjnego.
W roku 1922 poseł na Sejm Litwy Środkowej. W latach 1928-1931 poseł na Sejm z listy BBWR. W latach 1930-1931 wicemarszałek Sejmu. Od 27 maja 1931 do 6 września 1932 minister skarbu w rządzie Aleksandra Prystora, w latach 1932-1937 wiceprezes Banku Polskiego.
Po agresji ZSRR na Polskę 17.09.1939 r. aresztowany w Wilnie przez NKWD, wywieziony na moskiewską Łubiankę.[1] Uwolniony w wyniku układu Sikorski-Majski latem 1941, ewakuowany z ZSRR. Od r. 1941 na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł.
[edytuj] Przypisy
- ↑ Jan Piłsudski wraz z bratem Kazimierzem odmówili ewakuacji za granicę polsko-litewską - byli przekonani,że jedyne co im zagraża to nakaz opuszczenia miasta. Zostali aresztowani jeszcze we wrześniu 1939 podczas pierwszej okupacji Wilna przez Armię Czerwoną ( w końcu października ZSRR przekazał miasto Litwie, anektowanej dopiero latem 1940r). Aresztowany wraz z Janem brat - Kazimierz Piłsudski zmarł wkrótce po opuszczeniu sowieckiego więzienia.
