Karol Głogowski
Z Wikipedii
Karol Głogowski (ur. 1 lipca 1933 w Gowarczowie – zm. 22 października 2005 w Łodzi) – działacz opozycji w PRL, adwokat.
W 1956 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Łódzkim. Po odbyciu aplikacji adwokackiej, rozpoczął praktykę. W czasie wydarzeń października 1956 był jednym z założycieli Związku Młodych Demokratów. Po rozwiązaniu organizacji w 1957 kontynuował działalność opozycyjną. W marcu 1964 aresztowany przez Służbę Bezpieczeństwa w czasie spotkania byłych działaczy ZMD. 29 września 1964 uniewinniony przez sąd z zarzutu rozpowszechniania fałszywych wiadomości, podważających sojusz PRL z ZSRR. Sąd Najwyższy wniósł jednak rewizję do wyroku na niekorzyść oskarżonego. W efekcie tego sąd skazał go na 9 miesięcy więzienia. Szykanowany i nękany przez SB, znajdował się pod stałą inwigilacją. 1 maja 1968 jego żona nie wytrzymała presji i popełniła samobójstwo.
Głogowski skorzystał jednak z amnestii, ogłoszonej w 1969. W 1977 założył Ruch Wolnych Demokratów, który wszedł wkrótce w skład Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Do powstałej w 1980 "Solidarności" miał stosunek sceptyczny za akceptowanie przez nią kierowniczej roli PZPR. Aresztowany w 1982 na trzy miesiące za podważenie legalności wprowadzenia stanu wojennego.
Był obrońcą Kazimierza Świtonia w procesie o postawienie krzyży na Żwirowisku w Auschwitz-Birkenau.
W listopadzie 2003 Instytut Pamięci Narodowej odmówił Głogowskiemu wglądu w materiały dotyczące jego osoby, zgromadzone przez SB co było równoznaczne z odmową przyznania mu statusu pokrzywdzonego. Sprawa była bardzo kontrowersyjna, ponieważ Głogowski figurował w aktach SB jedynie jako potencjalny informator. Chodziło prawdopodobnie o wykrycie nadużyć gospodarczych, na ślad których natrafił Głogowski i doniósł o nich organom panstwa. Po dwuletnim procesie z IPN, Głogowski otrzymał status pokrzywdzonego. Zmarł nagle w Łodzi 22 października 2005.
