Kiernozia

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Współrzędne: 52°16'07" N 019°52'12" E

Kiernozia

Herb Kiernozi

52° 16' 07'' N
19° 52' 12'' E

Liczba
mieszkańców (2006)
• liczba ludności

930

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

99-412

Tablice rejestracyjne

ELC

Położenie na mapie Polski

Kiernozia

Kiernozia - wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie łowickim przy drodze wojewódzkiej nr 584 . Miejscowość jest siedzibą gminy Kiernozia .

W latach 1975-1998 wieś położona była w województwie płockim.

Położona około 20 km na północ od Łowicza, nad rzeką Nidą, przy skrzyżowaniu dawnych traktów z Płocka do Łowicza oraz z Kutna do Sochaczewa (obecnie droga nr 584 i lokalne drogi przez Żychlin do Kutna i przez Rybno do Sochaczewa). Ośrodek administracyjny gminy Kiernozia w powiecie łowickim w województwie łódzkim. Herb (ustanowiony w 1847, zatwierdzony w 2004) - brązowy biegnący dzik ze srebrnymi szablami (kłami) i srebrnym okiem, w zielonym polu.

Do II połowy XIX wieku miasto, pierwotne dokumenty lokacyjne nie zachowały się, wiadomo jedynie, że pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z roku 1303, kiedy poznański biskup Andrzej poświęcił tu kościół. Cały czas, aż do 1870, pozostając w rękach prywatnych (w XV wieku rodziny Sierpskich, potem Piwów, w XVIII Łączyńskich, następnie Lasockich) Kiernozia dwukrotnie uzyskiwała prawa miejskie (po raz pierwszy w 1567, drugi raz przed 1784) i dwukrotnie je traciła (w 1579 i ukazem carskim z 1870); w czasie szwedzkiego "potopu" w 1655 miejscowość w poważnym stopniu ucierpiała, w znacznej części została spalona.

Trakty komunikacyjne zbiegają się na rynku, od którego na południowy wschód znajduje się kościół parafialny (pochowano tu w 1818 szczątki pani Walewskiej, metresy Napoleona), a dalej na wschód - park i pałac. Kościół parafialny pod wezwaniem św. Małgorzaty, pierwotnie gotycki, pochodzi z XVI wieku. Znajdują się w nim: chrzcielnica z 1519, kamienne epitafia Sierpeckich, Piwów, Łączyńskich i Lasockich, portret trumienny Anny Piwowej z Zaborowa (ok. 1665), ołtarz z 1803; ciało pani Walewskiej pochowane jest w krypcie kościoła. Z czasów dawnej świetności Kiernozi pozostał jeszcze także klasycystyczny pałac Łączyńskich z I połowy XIX wieku oraz zabytkowy park.

Z Kiernozią łączy się kilka legend.

Miał tu się zatrzymać król Władysław Jagiełło w drodze na bitwę pod Grunwaldem. W okolicznych lasach miał polować na dziki (kiernozy) - stąd nazwa i herb miejscowości. Wieść niesie, że w pobliskim Osmolinie opalano (osmalano) z nich szczecinę, saniami wieziono je do Sannik, a jedzono (napełniano gęby) w nieodległym Gąbinie.
Także Mikołaj Kopernik miał odwiedzić Kiernozię podróżując ze swym wujem Łukaszem, biskupem warmińskim. Legenda głosi, że zgubił na tutejszym rynku swe gęsie pióro. Rynek ten nazywany jest teraz rynkiem Kopernika, a miejscowa drużyna piłkarska także nosi jego imię.
Miejscowego starostę Łączyńskiego miał odwiedzać Tadeusz Kościuszko, którego imieniem nazwano szkołę, osiedle i kopiec usypany w parku, obok którego umieszczono głaz z wyrytą sentencją: ROZUM - OJCZYŹNIE, SERCE - BLIŹNIEMU, CAŁEGO SIEBIE - KIERNOZI.