Kobuz

Kobuz (sokół kobuz, sokół leśny, sokolik drzewiec) (Falco subbuteo L., 1758) - ptak drapieżny z rodziny sokołowatych, zamieszkujący całą Europę oprócz Szkocji i północnej Skandynawii oraz Azję aż do Japonii i Kamczatki. Jedna z form geograficznych (F. s. jugurtha Hart.) zamieszkuje zachodnią część Afryki Północnej. W Polsce nieliczny ptak lęgowy, częściej spotykany na lesistych obszarach nizinnych niż górskich.

Cechy gatunku: Z upierzenia bardzo podobny do sokoła wędrownego, lecz o wiele mniejszy i z podłużnie kreskowanym spodem ciała. Obie płci ubarwione podobnie, ale samica znacznie większa od samca. Stare osobniki posiadają "nogawice" (pióra na podudziu) w kolorze cynamonowoczerwonym. Policzki białe, pod okiem "wąs" jak u sokoła wędrownego. Dziób, woskówka i nogi osobników dorosłych żółte, młodych - zielonkawe. Grzbiet łupkowoszary, prawie czarny, pierś biała z podłużnymi, czarnymi plamami. Skrzydła dłuższe i bardziej ostro zakończone niż sokoła wędrownego. W locie przypomina sylwetką dużego jerzyka.
Wymiary średnie: dł. ciała 28-35 cm
rozpiętość skrzydeł 75-90 cm
waga samicy - ok. 230-340 g
waga samca - ok. 150-200 g
Biotop: Obrzeża starych lasów, głównie sosnowych, w pobliżu pól i łąk z kępami zadrzewień, wrzosowisk i terenów bagiennych.
Gniazdo: Wykorzystuje opuszczone gniazda innych ptaków, np. wron, w wierzchołkach koron wysokich drzew.
Jaja: W drugiej połowie czerwca składa 3-4 jaja, w jednodniowych odstępach. Są one równobiegunowe, owalne, o tępych biegunach, prawie kuliste o tle bladoróżowym z licznymi rudawordzawymi plamami.
Wysiadywanie: Od zniesienia pierwszego jaja trwa ok. 28 dni. Młode opuszczają gniazdo po 23-25 dniach.
Pożywienie: Duże owady, np. ważki, które łapie w locie zwykle wysoko nad ziemią. Poluje również na drobne ptaki śpiewające, jak jaskółki i jerzyki.
Ochrona: Objęty ochroną gatunkową ścisłą. Wymaga ochrony czynnej.