Krzepnięcie krwi
Z Wikipedii
Krzepnięcie krwi to naturalny, fizjologiczny proces zapobiegający utracie krwi w wyniku uszkodzeń naczyń krwionośnych. Istotą krzepnięcia krwi jest przejście rozpuszczonego w osoczu fibrynogenu w sieć przestrzenną skrzepu (fibryny) pod wpływem trombiny. Krzepnięcie krwi jest jednym z mechanizmów obronnych organizmu w wypadku przerwania ciągłości skóry.
Przebieg całego procesu jest następujący: -Płytki krwi (trombocyty) tworzą w miejscu przerwania ciągłości naczynia tkz. czop płytkowy, na skutek zlepiania się trombocytów ze sobą. Uwolniona serotonina powoduje zwężenie naczyń krwionośnych w obrębie zranienia. Płytki pod wpływem uszkodzeń mechanicznych wydzielają trombokinazę, która uruchamia szereg procesów prowadzących do powstania właściwego czynnika inicjującego krzepniecie krwi - w procesie tym ważne są jony wapnia oraz białkowe czynniki osocza (np. heparyna). Powstały czynnik prowadzi do przekształcenia protrombiny w trombinę (postać aktywną), która z kolei powoduje przekształcenie fibrynyny (białka zawartego w osoczu krwi) w fibrynogen. Fibrynogen to substancja nierozpuszczalna w wodzie, tworzy ona sieć włókien, będących szkieletem skrzepu. Po zagojeniu rany fibrynogen ulega rozpuszczenie, a strup odpada.
Dla prawidłowego zachodzenia procesu krzepnięcia krwi niezbędna jest witamina K, która umożliwia syntezę protrombiny.
Zaburzenia krzepnięcia krwi mogą polegać na:
- niedostatecznym krzepnięciu krwi - skutkiem jest krwotok i niekiedy wykrwawienie
- nadmiernym krzepnięciu krwi - skutkiem jest powstawanie zakrzepów
[edytuj] Zobacz też
- skrzep, zakrzep, płytki krwi
- skrzep fibrynowy, skrzep płytkowy
- leki przeciwzakrzepowe, heparyna
- leki trombolityczne, leki przeciwpłytkowe
- leki przeciwkrwotoczne
- hemofilia, małopłytkowość, choroba von Willebranda
