Kultura ceramiki wstęgowej rytej
Z Wikipedii
Kultura ceramiki wstęgowej rytej – neolityczna kultura z kręgu kultur naddunajskich. Jej nazwa pochodzi od kulistej formy naczyń glinianych zdobionych ornamentem rytym w postaci wstęg spiralnych i innych wątków geometrycznych.
Przedstawiciele tej kultury przywędrowali na obszar dzisiejszej Polski przez Bramę Morawską ok. 4500 p.n.e.. KCWR trwała do ok. 3900 p.n.e.
Była to pierwsza w pełni neolityczna kultura na polskich ziemiach. Przemieszczała się na południu Polski stosunkowo szybko (3 km na rok), posuwając się wzdłuż linii Wisły i Warty.
[edytuj] Osadnictwo
Ludność tej kultury zajmowała najlepsze gleby nadające się pod uprawę, przede wszystkim urodzajne gleby lessowe południowej strefy obecnych ziem polskich - tu odkryto najstarsze osady tej kultury lokalizowane na brzegach dolin rzecznych. Osadnictwo było ruchome, po wyeksploatowaniu ziemi przenoszono się na nowe tereny. Osady były zasiedlane przez około 15 lat, po czym przenoszono się w nowe miejsca. Do starych siedzib powracano nie wcześniej niż po 45-60 latach. Osady tej kultury były stosunkowo małe i nie przekraczały 100 osób. Ich zabudowę stanowiły wielkie domy o ścianach konstruowanych ze słupów drewnianych, na planie prostokątnym lub lekko trapezowatym o długości do 30 m i szerokości ok. 4-6 m.
[edytuj] Gospodarka
Twórcy tej kultury zajmowali się przede wszystkim uprawą zbóż: pszenicy, jęczmienia i żyta. Hodowali także zwierzęta, głównie krowy. W późniejszym okresie rozpowszechniła się gospodarka żarowa. Polegała ona na [karczowanie|karczowaniu]] lasu i wypalaniu go. Żyzny popiół dostarczał wystarczająco wysokich plonów przez kilka lat. Następnie grupa postępowała tak samo z innych fragmentem lasu.
Kultura ta dzieliła się na 3 fazy: wczesną, środkową i późną. W każdej fazie występowały odrębne grupy.
Średnia długość życia człowieka neolitycznego nie przekraczała 50 lat.
