Lennart Meri

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Lennart Meri ur. 29 marca 1929 zm. 14 marca 2006

prezydent Estonii
Okres urzędowania	od 6 października 1992 do 8 października 2001
Następca	Arnold Rüütel

Lennart Georg Meri (ur. 29 marca 1929 w Tallinie, zm. 14 marca 2006 w Tallinie ) - pisarz i polityk estoński, w latach 1992-2001 prezydent Estonii. Był pierwszym prezydentem po odzyskaniu przez ten kraj niepodległości.

Urodził się 29 marca 1929r. w Tallinie. Ze względu na pracę swojego ojca - dyplomaty, większość dzieciństwa spędził za granicą, chodząc do szkoły m.in. w Paryżu. Po aneksji Estonii przez ZSRR, w 1941r. Meri wraz z całą rodziną został deportowany na Syberię. Już jako dwunastolatek musiał pracować jako drwal. Po powrocie do Estonii, w 1953r. ukończył historię na uniwersytecie w Tartu, jednak ze względu na jego pochodzenie, komunistyczne władze uniemożliły mu podjęcie pracy w zawodzie. Ostatecznie znalazł zatrudnienie jako dramaturg teatralny, a następnie producent audycji radiowych.

Pod koniec lat 50. opublikował pierwszą ze swoich książek podróżniczych, które z czasem przyniosły mu sławę w całym Związku Radzieckim i za granicą. Za jego najsłynniejszą pracę literacką uchodzi Hõbevalgem, poświęcona historii Estonii i basenu Morza Bałtyckiego.

Pomimo rosnącego międzynarodowego uznania dla jego twórczości, przez kilkanaście lat odmawiano mu paszportu. Gdy wreszcie w latach 70. zezwolono mu na wyjazdy na Zachód, stał się jednym z najważniejszych rzeczników praw Estończyków, wykorzystującym swoje szerokie znajomości w świecie mediów i kultury. W 1988r. założył Instytut Estoński, mający promować wymianę kulturalną i młodzieży między Estonią a państwami zachodnimi.

W 1988r. był jednym z liderów "śpiewającej rewolucji", kierowanego przez intelektualistów obywatelskiego zrywu na rzecz niepodległości Estonii. Po jej uzyskaniu i przeprowadzeniu w 1990r. pierwszych wolnych wyborów, został ministrem spraw zagranicznych, obarczonym zadaniem stworzenia od podstawe dyplomacji nowego państwa. Po krótkim epizodzie jako ambasador w Finlandii, 8 października 1992r. został pierwszym prezydentem odrodzonej Estonii. Pokonał wtedy m.in. swojego przyszłego następcę, Arnolda Rüütela. 20 września 1996r. został wybrany na drugą i, zgodnie z konstytucją, ostatnią kadencję.