Leopold Méyet
Z Wikipedii
Leopold Méyet (ur. 1850 w Warszawie - zm. 27 stycznia 1912 w Warszawie) - teoretyk prawa, adwokat, kolekcjoner pamiątek epoki romantyzmu, bibliofil, literat, filantrop.
Pochodził z zasymilowanej rodziny żydowskiej. Uczył się w elitarnej i patriotycznej szkole Jana Nepomucena Leszczyńskiego oraz w I Gimnazjum Realnym w Warszawie. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji w Szkole Głównej Warszawskiej, a po jej zamknięciu obronił w 1870 roku dyplom na rosyjskim Uniwersytecie Cesarskim w Warszawie. W 1873 roku przyczynił się do powstania „Biblioteki Umiejętności Prawnych”. Współpracował z czasopismami takimi jak „Prawda”, "Niwa", „Bluszcz”, „Kółko Domowe”, „Świat”, „Świt”, „Tygodnik Ilustrowany”, „Kurier Warszawski” czy „Biesiada Literacka”. Publikował opracowania z dziedziny prawniczej oraz teksty o charakterze społecznym i kulturalnym. Jego artystyczna twórczość literacka nie została doceniona przez ówczesną krytykę. Jednym z głównych zagadnień którym się poświęcił była praca u podstaw mająca na celu asymilację Żydów polskich w społeczeństwie. Związał się z inteligencją wyrosłą na ideałach pozytywizmu. Serdeczna przyjaźń łączyła go z Elizą Orzeszkową, Stanisławem Krzemińskim, Marią Konopnicką, Piotrem Chmielowskim, Aleksanderem Świętochowskim, Aleksanderem Krausharem, Samuelem Dicksteinem, Henrykiem Dobrzyckim, Salomonem Lewentalem i Janem Karłowiczem.
Był cenionym badaczem epoki romantyzmu polskiego. Wraz z Ferdynandem Hoesickiem opracował słynną dwutomową edycję Listów Juliusza Słowackiego (Lwów 1899). Méyet zasłynął jako zapamiętały kolekcjoner rozmaitych pamiątek, dokumentów i dzieł sztuki po narodowych wieszczach z Mickiewiczem, Słowackim i Krasińskim na czele. Zbierał i opracowywał chopiniana. Swe mieszkanie, które było także kancelarią adwokacką, przekształcił w muzeum epoki romantyzmu. Ogarnięty pasją zbieracza poświęcił wiele energii i majątku na gromadzenie dzieł sztuki. Swe zbiory (rzemiosło artystyczne, grafikę, rysunki, fotografie i malarstwo) zapisał w testamencie Warszawie. W 1915 trafiły one do Muzeum Sztuk Pięknych, dzisiejszego Muzeum Narodowego w Warszawie. Cenne druki, archiwa po Słowackich i Januszewskich oraz kolekcję autografów współczesnych kolekcjoner podarował Bibliotece Ordynacji Krasińskich. W większości zostały one unicestwione w czasie spalenia zbiorów bibliotecznych w 1944 roku. Chopiniana trafiły do zbiorów Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Swój księgozbiór prawniczy zapisał Bibliotece Warszawskiego Towarzystwa Prawniczego. Z majątku pozostawionego przez kolekcjonera powstała Fundacja Szkolna im. Leopolda Méyeta, której celem miało być powołanie szkoły kształcącej dzieci z ubogich rodzin bez podziału na różnice wyznaniowe. W wyniku wybuchu I wojny światowej i dewaluacji rubla zamierzenie to nie zostało zrealizowane.
[edytuj] Bibliografia
- A. Ol., Muzeum naszej epoki romantycznej. Zbiory p. L. Méyeta, „Życie i Sztuka”, dodatek do „Kraju”, 8 I 1905, Warszawa 1905
- Leopold Méyet, „Kurier Warszawski”, 28 I 1912, nr 28, Warszawa 1912
- E. Orzeszkowa, Listy zebrane, t. II, Listy do Leopolda Méyeta, Wrocław 1955
- R. Łyczynek, Adwokat – literat – bibliofil. Leopold Méyet (1850-1912), „Palestra. Organ Naczelnej Rady Adwokackiej” R. 10, Warszawa 1966, nr 9
- R. Łyczynek, Leopold Méyet, w: Słowik biograficzny adwokatów polskich, M-R, t. I, Warszawa 1982
- L. Méyet, Listy do Władysława Bełzy, oprac. S. Fita, Warszawa 1983
- G. Kurkowska, Leopold Méyet i książki, w: Z badań nad polskimi księgozbiorami historycznymi. Kolekcje wyznaniowe, Warszawa 1992
- P.P. Czyż, Leopold Méyet (1850-1912), w: Miłosnicy grafiki i ich kolekcje w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Warszawa 2006, s. 42-72
- Strona wystawy: "Miłośnicy grafiki i ich kolekcje w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie"
