Leszek Biłyk
Z Wikipedii
Leszek Biłyk (ur. 1919, zm. 25 grudnia 2006 w São Paulo) - polski oficer, żołnierz kampanii wrześniowej, działacz emigracyjny.
Był synem Alfreda Biłyka - ostatniego wojewody lwowskiego. W 1937 zdał maturę w gimnazjum w Tarnopolu. W latach 1937-38 odbywał naukę w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, następnie praktykę w 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich. W sierpniu 1939 objął dowództwo plutonu ciężkich karabinów maszynowych tego pułku. Walczył w kampanii wrześniowej w pobliżu Poznania i pod Warszawą (bitwa w okolicach Puszczy Kampinoskiej). 19 września został ranny pod Sierakowem. Odznaczony Krzyżem Walecznych. W listopadzie 1939 aresztowany przez Niemców w Łodzi, wysłany do obozu w Niemczech, skąd uciekł w 1945 do oddziałów amerykańskich, później do 14 Pułku Ułanów Zmotoryzowanych w Szkocji. W 1946 został przeniesiony do sztabu Naczelnego Wodza w Londynie, gdzie pełnił funkcję adiutanta generała Stanisława Kopańskiego. W 1947 zdemobilizowany, wyemigrował do Brazylii, gdzie był jednym z założycieli Stowarzyszenia Kombatantów Polskich i jego wieloletnim przewodniczącym.
