Leszek Raciborski
Z Wikipedii
Leszek Raciborski (ur. 1290 lub 1291 roku - zm. w 1336 roku), książę raciborski 1306 - 1336, kozielski 1334 - 1336.
Leszek był jedynym synem księcia raciborskiego Przemysława i Anny Czerskiej. W chwili śmierci ojca w 1306 roku, w związku niepełnoletnością Leszka opiekę nad nim przejął stryj Mieszko I Cieszyński. W czasie samodzielnych rządów pod jego opięką znalazł się zakon dominikański (potwierdził i rozszerzył nadania ojcowskie w Wodzisławiu, ukończył budowę raciborskiego klasztoru dominikanek), którego kapituła generalna zdecydowała się odprawiać modły w intencji powodzenia księcia raciborskiego we wszystkich swoich placówkach. 19 lutego 1327 roku razem z innymi książętami górnośląskimi Leszek złożył hołd lenny królowi czeskiemu Janowi Luksemburskiemu w Opawie. Pięć lat później ożenił się z Agnieszką Żagańską. Małżeństwo jednak pozostało bezdzietne. 21 lutego 1334 roku Leszek zdecydował się na powiększenie obszaru księstwa poprzez zakup od będącego w tarapatach finansowych księcia bytomskiego Władysława ziemi kozielskiej (za kwotę czterech tysięcy grzywien srebra). Leszek zmarł w 1336 roku i został pochowany w kościele Dominikanów w Racibórzu. Księstwo raciborskie po jego śmierci na skutek arbitralnej decyzji Jana Luksemburskiego (pomimo zdecydowanego oporu pozostałych książąt piastowskich z Górnego Śląska, najbliższych po mieczu krewnych Leszka) dostało się w ręce szwagra Mikołaja II Opawskiego (żonatego z córką Przemysława Raciborskiego Anną). Ziemia kozielska powróciła w ręce Władysława Bytomskiego (po zapłaceniu odszkodowania siostrze Leszka Eufemii - mniszki dominikańskiej w Raciborzu).
