Letnie Igrzyska Olimpijskie 1980
Z Wikipedii
| XXVIII Letnie Igrzyska Olimpijskie | |
|---|---|
| Liczba ekip | 80 |
| Liczba sportowców | 5217 (4093 mężczyzn, 1124 kobiet) |
| Liczba konkurencji | 203 w 21 dyscyplinach |
| Otwarcie | 19 lipca 1980 |
| Rozpoczęcie | 3 sierpnia 1980 |
| Oficjalne otwarcie | Leonid Breżniew |
| Przysięga olimpijska | Nikołaj Andrianow (sportowcy) Aleksander Miedwied (sędziowie) |
| Znicz olimpijski | Sergiej Biełow |
XXII Letnie Igrzysk Olimpijskie rozgrywane były w Moskwie w dniach 19 lipca-3 sierpnia 1980. W zawodach olimpijskich udział brało 5217 sportowców, z czego ponad 1/5 stanowiły kobiety. Igrzyska zostały zbojkotowane przez wiele krajów zachodnich.
Spis treści |
[edytuj] Przygotowania do Igrzysk - bojkot
Decyzją Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego igrzyska olimpijskie w roku 1980 odbyły się w stolicy ówczesnego Związku Radzieckiego. Niestety, duch sportowej rywalizacji został osłabiony wskutek sytuacji politycznej, a zwłaszcza pogłębiania się zimnej wojny. Szereg państw, w tym Stany Zjednoczone, a także Kanada, Kenia, Norwegia i Republika Federalna Niemiec, zbojkotowały olimpiadę w ramach sankcji względem ZSRR za interwencję w Afganistanie. Łącznie, w Moskwie zabrakło członków aż 63 reprezentacji państwowych. Imprezę tę zbojkotowały również Chiny, które od dłuższego czasu nie brały czynnego udziału w światowym życiu sportowym. Było to oczywiście nie po myśli gospodarzy, którzy zainwestowali ponad dziewięć miliardów dolarów w rozbudowę i modernizację infrastruktury oraz obiektów sportowych; właśnie z tej okazji w stolicy ZSRR wybudowano nowy kompleks sportowy. Dyscypliny żeglarskie rozegrano na wodach przybrzeżnych Tallina. Wszystkie koszty związane z organizacją ponieśli Rosjanie, gdyż nie zgodzili się na finansowanie ze strony sponsorów, jak miało (i wciąż ma) to miejsce w państwach zachodnich. Ogólnie, w imprezie udział wzięło 81 narodowych reprezentacji, czyli 5283 osoby (4093 mężczyzn oraz 1124 kobiety). Program przewidywał rozegranie 203 konkurencji w 21 dyscyplinach.
[edytuj] Wyniki
|
|
[edytuj] Przebieg Igrzysk - bohaterowie
Impreza rozpoczęła się w dniu 19 lipca, uroczystość otwarcia odbyła się na stadionie Łużniki; otworzył ją sekretarz generalny Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, Leonid Breżniew. Znicz olimpijski zapalił koszykarz Siergiej Biełow, a przyrzeczenie złożył gimnastyk Nikołaj Andrianow. Bojkot oznaczał, że nie dojdzie do wielu sportowych pojedynków, lecz mimo to poziom był bardzo wysoki, gdyż w czasie olimpiady pobito łącznie 36 dotychczasowych rekordów światowych. Każde z tego typu zmagań łączy się z wykreowaniem bohatera - tak było też i w tym wypadku; główna postacią tych igrzysk był gimnastyk Aleksandr Ditiatin, który zdobył osiem medali, w tym trzy złote, cztery srebrne i jeden brązowy. Warto tu wspomnieć, że sędziowie wielokrotnie przyznawali mu noty najwyższe, czyli "10".
Na basenach, bieżniach oraz matach dochodziło do wielu spektakularnych pojedynków, które wspominane są do dziś. Jednym z najbardziej znanych był konkurs skoku o tyczce, który wygrał Władysław Kozakiewicz, a miejsce drugie zajął Tadeusz Ślusarski. Mimo nieprzychylnego nastawienia publiczności oraz najzwyklejszych oszustw (otwieranie i zamykanie wrót stadionu powodowało zmianę kierunku wiatru) Polacy zwyciężyli faworyta, Konstantina Wołkowa. Kozakiewicz po oddaniu zwycięskiego skoku pokazał publiczności słynny gest, który został nazwany jego nazwiskiem. Po tym wydarzeniu ambasador ZSRR w Polsce, Borys Aristow, zażądał, aby sportowcowi odebrać medal. Wielu emocji dostarczył także konkurs skoku wzwyż, w którym udział wziął Jacek Wszoła. Zdobywca złotego medalu sprzed czterech lat zajął tym razem drugie miejsce, przegrywając tylko z reprezentantem Niemieckiej Republiki Demokratycznej Gerdem Wessigiem. Podobna sytuacja miała miejsce w czasie biegu mężczyzn na dystansie 3000 metrów, w którym udział wziął Bronisław Malinowski. Jego największym rywalem był Tanzanijczyk Filibert Bayi, który w połowie dystansu wyraźnie przyśpieszył i uzyskał znaczną przewagę na Polakiem, ponad siedemdziesiąt pięć metrów. Ten jednak nie załamał się i nie zmieniając swego tempa dogonił i prześcignął przeciwnika.
W tym czasie na dystansach średnich niepodzielnie panowali przedstawiciele Wielkiej Brytanii, a zwłaszcza Steve Ovett na dystansie 1500 metrów i Sebastian Coe na 800 metrach. Byli oni faworytami w tych konkurencjach, lecz los sprawił, że sytuacja odwróciła się o 180 stopni - Ovett zwyciężył w biegu na 800 metrów, a Coe na 1500 metrów. W biegu maratońskim zwyciężył zawodnik NRD, Waldemar Cierpinski, który bronił tytułu z Montrealu, lecz w ciągu czterech lat rzadko brał udział w imprezach sportowych. Dzięki starannemu przygotowaniu ponownie stanął na najwyższym stopniu podium.
W jeździeckim konkursie skoków triumfował Jan Kowalczyk, który był już jednym z faworytów w Meksyku 1968. Wraz z kolegami (Janusz Bobik, Wiesław Hartman, Marian Kozicki) wywalczył też srebrny medal w drużynowym konkursie skoków.
Bohaterem ringu był Kubańczyk Teófilo Stevenson, który trzeci raz z rzędu zdobył złoty medal w wadze ciężkiej. Podobnie działo się na basenie; królował tam Rosjanin Władimir Salnikow, który został mistrzem olimpijskim na dystansie 400 metrów stylem dowolnym, w sztafecie cztery razy 200 metrów, a także na dystansie 1500 metrów. Jako pierwszy przepłynął ten odcinek w czasie krótszym niż 15 minut. Po raz pierwszy w Moskwie rozegrano turniej hokeja na trawie drużyn kobiecych. Wystąpiło w nim sześć zespołów - Austria, Czechosłowacja, Indie, Polska, Zimbabwe oraz Związek Radziecki. Wygrały zawodniczki z Afryki, które pokonały w finale Czeszki (oraz Słowaczki). Polki były debiutantkami, nie zdobyły punktu oraz bramki, tracąc przy tym aż osiemnaście goli. W turnieju męskim Polacy zajęli czwarte miejsce.
Polska reprezentacja liczyła 321 osób i zdobyła łącznie 32 medale, w tym 3 złote, 14 srebrnych i 15 brązowych. Wynik ten zapewnił dziesiąte miejsce w klasyfikacji medalowej. Pierwsze miejsce zajęli reprezentanci ZSRR, drugie - NRD, a trzecie - Bułgarii. Najwięcej medali, oprócz wyżej wspomnianego Aleksandra Ditiatina, zdobyły pływaczki Caren Metschuk (trzy złote medale i jeden srebrny), Barbara Krause (trzy złote medale) oraz Ricka Reisnich (trzy złote medale) - wszystkie pochodziły z NRD, a także gimnastyk Nikołaj Andrianow, kajakarz Władimir Parfienowicz oraz pływak Władimir Salnikow (wszyscy trzej reprezentowali Związek Radziecki i zdobyli po trzy złote medale). XXII Letnie Igrzyska Olimpijskie zakończyły się w dniu 3 sierpnia 1980 roku.
[edytuj] Statystyka medalowa
| Klasyfikacja medalowa | |||||
| Lp. | Państwo | złoto | srebro | brąz | razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 |  ZSRR |
80 | 69 | 46 | 195 |
| 2 |  NRD |
47 | 37 | 42 | 126 |
| 3 |  Bułgaria |
8 | 16 | 17 | 41 |
| 4 |  Kuba |
8 | 7 | 5 | 20 |
| 5 |  Włochy |
8 | 3 | 4 | 15 |
| 6 |  Węgry |
7 | 10 | 15 | 32 |
| 7 |  Rumunia |
6 | 6 | 13 | 25 |
| 8 |  Francja |
6 | 5 | 3 | 14 |
| 9 |  Wielka Brytania |
5 | 7 | 9 | 21 |
| 10 |  Polska |
3 | 14 | 15 | 32 |
| Zobacz pełną klasyfikację medalową | |||||
Ateny 1896 • Paryż 1900 • St. Louis 1904 • Ateny 1906 • Londyn 1908 • Sztokholm 1912 • 1916 • Antwerpia 1920 • Paryż 1924 • Amsterdam 1928 • Los Angeles 1932 • Berlin 1936 • 1940 • 1944 • Londyn 1948 • Helsinki 1952 • Melbourne 1956 • Rzym 1960 • Tokio 1964 • Meksyk 1968 • Monachium 1972 • Montreal 1976 • Moskwa 1980 • Los Angeles 1984 • Seul 1988 • Barcelona 1992 • Atlanta 1996 • Sydney 2000 • Ateny 2004 • Pekin 2008 • Londyn 2012 • 2016 • 2020 • 2024
