Ludwik XVIII Burbon

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ludwik XVIII

Ludwik XVIII (ur. 17 listopada 1755 w Wersalu, zm. 16 września 1824 w Paryżu) – król Francji od 1814. Właściwie: Ludwik Stanisław Ksawery de Bourbon - Hrabia Prowansji i Par Francji, następnie także Książę Andegawenii, d'Alençon, Brunoy, hrabia Maine, Perche, Senonches, następnie także król Francji i Nawarry.

Był synem delfina Francji Ludwika Ferdynanda Burbona i córki króla Polski Augusta III - Marii Józefy Saskiej. Był bratem Ludwika XVI i Karola X, z dynastii Burbonów oraz Madame Elisabeth.

Po okresie Wielkiej Rewolucji Francuskiej i rządach cesarza Napoleona I Bonapartego, wraz z jego pierwszą abdykacją 6 kwietnia 1814 nastąpiła we Francji restauracja monarchii. Za namową Talleyranda, a pod protekcją, przebywającego w Paryżu, cara Rosji Aleksandra I, przywołany został z emigracji brat byłego króla Ludwika XVI, Ludwik XVIII, i z nim, jako królem, zwycięska koalicja antyfrancuska zawarła pokój 30 maja 1814.

Angielska karykatura przedstawiająca Ludwika XVIII

Ludwik XVIII zbiegł za granicę przed rewolucją 1791, przebywał m.in. w polskiej Mitawie (Kurlandia), w Warszawie (w Łazienkach), w Białymstoku (w Pałacu Branickich), w Stanach Zjednoczonych, potem w Wielkiej Brytanii, gdzie zabiegał o pomoc w walce przeciwko rewolucyjnej Francji. Po ścięciu brata, króla Ludwika XVI, ogłosił się regentem wyznaczonego na następcę tronu, syna Ludwika XVI, małoletniego Ludwika XVII. Zaś po jego śmierci, ogłosił się sam królem Francji. W latach 1773-1814 wielki mistrz Połączonych Zakonów św. Łazarza z Jerozolimy i Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel, a następnie protektor ww. zakonów.

Talleyrand wytargował utrzymanie granic państwowych sprzed rewolucyjnej ekspansji i zwolnienie Francji z odszkodowań wojennych (kontrybucji). Przyczynił się też do tego, że nie doszło do aktów zemsty ze strony arystokracji za utratę władzy, jaką dzierżyli przed rewolucją, i do wydania przez Ludwika XVIII Karty Konstytucyjnej, wprowadzającej ustrój monarchii konstytucyjnej, z rządem odpowiedzialnym przed monarchą, a nie przed parlamentem. W Karcie tej król potwierdził m.in. nienaruszalności majątków nabytych w czasie rewolucji, przez co zachowane zostały podstawowe zdobycze Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Gwarantem tych wszystkich poczynań były kozackie biwaki na Champs Elysees i sam car Aleksander I Pawłowicz, który we wszystkim wspierał Talleyranda i inspirował Ludwika XVIII.

Po "100 dniach Napoleona" i jego ostatecznej klęsce pod Waterloo, zawarty został 20 listopada 1815 r. drugi pokój w Paryżu, na gorszych dla Francji warunkach. Utraciła ona na rzecz Prus prowincję Saarę oraz, na rzecz Sardynii, Sabaudię; musiała też zapłacić 700 mln franków kontrybucji wojennej i utrzymywać 150-tys. wojska okupacyjne. Ponadto wróciła reakcja polityczna i rozpętał się biały terror ultrasów, zwłaszcza na południu kraju. Nastąpiły szerokie represje wobec republikanów, bonapartystów i protestantów. Odsunięci zostali od władzy Talleyrand i Fouche, próbowano przywrócić przedrewolucyjną pozycję szlachty i Kościoła, zniesiono rozwody. Lecz powołany w 1818 przez Ludwika XVIII rząd umiarkowanego rojalisty, księcia Richelieu, ustabilizował sytuację polityczną i społeczną we Francji, odsuwając ultrasów od władzy. Nastąpiła wtedy wyraźna poprawa finansów i gospodarki państwa, spłacona została kontrybucja wojenna, przywrócono konkordat, zreorganizowano 150 tys. armię, ograniczono cenzurę prasy i inne.

Do 1818 wojska okupacyjne opuściły Francję i została ona włączona, jako piąte państwo, do "koncertu mocarstw europejskich", decydujących o losach Europy. tzw. Świętego Przymierza. Na jego polecenie wojska francuskie stłumiły w 1821 powstanie republikańskie w Hiszpanii. W tymże też roku Ludwik XVIII powierzył rządy skrajnym konserwatystom oraz ultrasom i ponownie zapanował we Francji biały terror, głównie wobec republikanów.

Ludwik XVIII zmarł w 1824. Koronę po nim przejął jego młodszy brat Karol X (1824-1830).

[edytuj] Wywód przodków:

4. Ludwik XV
	2. Ludwik Ferdynand Burbon
5. Maria Leszczyńska
		1. Ludwik XVIII
6. August III Sas
	3. Maria Józefa Saska
7. Maria Józefa Habsburżanka, córka cesarza Józefa I

[edytuj] Małżeństwo

14 maja 1771, Ludwik poślubił Marię Józefinę Ludwikę Sabaudzką (1753-1810), księżniczkę Sardynii i Piemontu. Trzecie dziecko (drugą córkę) króla Wiktora Amadeusza III i Maria Antonietty Burbon, infantki hiszpańskiej (córki Filipa V i Elżbiety Farnese). Małżeńswwto to było bezdzietne - prawdopodobnie nawet nigdy nie zostało skonsumowane.

[edytuj] Trivia

Był prawnukiem króla polskiego Stanisława Leszczyńskiego i wnukiem króla polskiego Augusta III. Stąd też zapewne, w czasie rewolucji francuskiej schronił się w kraju swoich przodków i zamieszkał w warszawskich Łazienkach.

W ostatnich latach życia, trapiony zaawansowaną podagrą, poruszał się przeważnie w fotelu na kółkach. Stąd nazywano go Le Roi Fauteuille (Król Fotel), co było ironicznym nawiązaniem do przydomku Ludwika XIV - Le Roi Soleil (Król Słońce).