Marian Dąbrowski
Z Wikipedii
Marian Dąbrowski (ur. 27 września 1878 w Mielcu, zm. 27 września 1958 w Miami na Florydzie) – dziennikarz, wydawca, przedsiębiorca, największy potentat prasowy okresu międzywojennego.
W latach (1903-1907) studiował na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, próbował pracować bez powodzenia jako nauczyciel, był najpierw profesorem gimnazjalnym, później sekretarzem redakcji "Ilustracji Polskiej". W latach (1908-1910) zostaje redaktorem "Głosu Narodu". W 1910 zakłada własne pismo Ilustrowany Kurier Codzienny. 18 grudnia 1910 ukazał się pierwszy numer nowej gazety, która osiągnęła nakład 180 tysięcy egzemplarzy. Dąbrowski w 1914 przejął " Nowiny", a w 1918 przystąpił do budowy własnego koncernu prasowego poprzez rozbudowę istniejących i budowę nowych oddziałów terenowych. W sumie stworzył ich 11, m.in. w Łodzi, Lwowie, Katowicach, Zakopanem, Toruniu i Warszawie. W 1927 przejął "Nową Reformę" i przeprowadził swoje przedsiębiorstwo do Pałacu Prasy przy ulicy Wielopole 1. W 1932 wartość jego koncernu była szacowana na 1,5 miliona dolarów, zatrudniał 1400 pracowników, wydawał IKC-a oraz 5 ilustrowanych tygodników w nakładzie 200 tysięcy egzemplarzy. Wśród tygodników był "Światowid" od 1924, " Wróble na dachu" od 1933, "Tajny Detektyw" ukazujący się w latach (1931-1934).
W latach (1921-1935) Dąbrowski był posłem na Sejm RP, początkowo z ramienia PSL potem z rekomendacji BBWR. Od 1926 zwolennik sanacji. Wiele lat był radnym miasta Krakowa. Fundował nagrody dla młodych malarzy i wspierał finansowo budowę nowego gmachu dla Muzeum Narodowego. W 1925 przed Pomnikiem Grunwaldzkim ufundował Pomnik Nieznanego Żołnierza.Był pomysłodawcą powstania Teatru Bagatela oraz podjęcia prac badawczych na Kopcu Krakusa.
Był wieloletnim członkiem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, od 1927 zasiadał w jego władzach, w latach (1935-1939) będąc jego prezesem. Był także członkiem Towarzystwa Operowego i Towarzystwa Oratoryjnego.
Propagował rozwój sportu: organizował od 1922 Bieg Okrężny o puchar IKCa, wyścig kolarski na trasie Kraków – Katowice – Kraków, pomagał przy wyścigach motocyklowych i samochodowych.
Za popularyzowanie walorów turystycznych Tatr nadano mu honorowe obywatelstwo Zakopanego.
Krótko przed wybuchem II wojny światowej wyjechał zagranicę do Francji, wybuch wojny okazał się dla niego katastrofą zawodową i finansową. Szybko wyczerpały się zasoby oszczędności, zapomniany, ubogi, bez jakichkolwiek środków do życia zmarł po 19 latach poniewierki w USA w dzień swoich 80. urodzin. Po latach urna z jego prochami powróciła do Krakowa, został pochowany na Cmentarzu Rakowickim.
