Mezzotinta
Z Wikipedii
Mezzotinta (inne nazwy: sztuka czarna, maniere noire, wł. mezzotinto - półton, to technika druku wklęsłego, zaliczana do grafiki warsztatowej. Stosowana od XVII wieku, dziś, ze względu na pracochłonność, niemal zupełnie zaniechana.
Rysunek wykonuje się gładzikiem na chropowatej powierzchni płyty miedzianej, uprzednio równomiernie posiekanej specjalnymi narzędziami - chwiejakiem lub ruletką. Przez wygładzenie określonych partii płyty uzyskujemy właściwą formę ryciny. Odbitki posiadają subtelne przejścia od czerni do bieli i niezwykle miękkie półtony. Jest to najbardziej malarska ze wszystkich technik graficznych.
Druk metodą mezzotinta został wynaleziony przez Ludwiga von Siegena (1609-1680). Jego najwcześniejsza zachowana praca pochodzi z roku 1642 i jest portretem Amelii Elizabeth, księżnej Hessen-Kassel.
Najbardziej mezzotinta rozwinęła się w Anglii XVII i XVIII w.
