Międzykontynentalny pocisk balistyczny
Z Wikipedii
Międzykontynentalny pocisk balistyczny (ang. intercontinental ballistic missile - ICBM) jest to pocisk o zasięgu powyżej 5500 km, poruszający się po torze balistycznym z odcinkiem podorbitalnym, stosowany zazwyczaj do przenoszenia jednocześnie kilku głowic jądrowych, z których każda może mieć przyporządkowany inny cel. (ang. Multiple independently targetable reentry vehicle - MIRV). Od innych pocisków przenoszących ładunki nuklearne odróżnia je zasięg. Do grupy pocisków poruszających się po torze balistycznym zaliczamy dodatkowo pociski balistyczne średniego zasięgu (ang. intermediate-range ballistic missiles - IRBM), pociski balistyczne małego zasięgu. Związek Radziecki stworzył pociski zdolne do przenoszenia głowic jądrowych, których tor lotu przebiegał częściowo na niskiej orbicie okołoziemskiej (ang. Fractional Orbital Bombardment System - FOBS). Ich unikalną cechą był nieograniczony zasięg oraz brak możliwości przewidzenia miejsca ataku na podstawie znajomości trajektorii pocisku. Pociski FOBS zostały rozmontowane zgodnie z ustaleniami traktatu SALT II. Kraje znajdujące się w posiadaniu międzykontynentalnych pocisków balistycznych: Stany Zjednoczone, Rosja, Chiny, Francja, Wielka Brytania. Indie opracowują własne pociski międzykontynentalne, są jednak w posiadaniu pocisków balistycznych średniego zasięgu. Pakistan posiada tylko pociski balistyczne średniego zasięgu.