Międzynarodowe Siły Wspierające Bezpieczeństwo

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Międzynarodowe Siły Wspierające Bezpieczeństwo (ang. International Security Assistance Force - ISAF) – struktura militarna istniejąca w ramach NATO, zajmująca się utrzymaniem pokoju w Afganistanie. Stworzona decyzją Rady Północnoatlantyckiej w grudniu 2001, liczy 6500 osób. Początkowo podstawowym zadaniem ISAF było odbicie Kabulu oraz pobliskiej bazy lotniczej w Bagram z rąk talibów oraz nieformalnych grup zbrojnych, w celu zapewnienia bezpiecznego działania administracji przejściowej pod wodzą Hamida Karzaia.

Faktyczna działalność ISAF w dużej mierze ograniczona jest do obszaru stolicy kraju Kabulu. Powodem są m.in. braki kadrowe (szacowane na ok. 10 tys. żołnierzy), dlatego też odpowiedzialność za bezpieczeństwo na terenie całego kraju miała być przekazana Afgańskiej Armii Narodowej. 13 października 2003 Rada Północnoatlantycka podjęła jednogłośnie decyzję o rozszerzeniu misji. Sprzeciwił się temu premier Kanady Jean Chrétien, który oświadczył, iż wojska kanadyjskie, stanowiące niemal połowę ISAFu, nie będą uczestniczyły w operacji poza Kabulem.

24 października 2003 Bundestag podjął decyzję o wysłaniu niemieckich wojsk w rejon Kunduz. Grupa 230 żołnierzy stanowi pierwsze wojska NATO działające poza Kabulem.

[edytuj] Dowództwo

Początkowo dowództwo nad misją ISAF obejmowane było rotacyjnie co pół roku przez państwa w niej uczestniczące, jednak większość z nich niechętnie przyjmowała tą rolę. Podjęto decyzję o przekazaniu dowództwa Sojuszowi Północnoatlantyckiemu, co nastąpiło 11 sierpnia 2003. Była to pierwsza sytuacja, w której wojska NATO brały udział w operacji poza Ameryką Północną i Europą. Tego samego dnia Richard Burns, ambasador Stanów Zjednoczonych do NATO, zaproponował na łamach Wall Street Journal, aby rozszerzyć zakres działania ISAF poza Kabul. Jednym z pomysłów było, by wojska ISAF współpracowały z amerykańskimi "zespołami odbudowy prowincji", które działały już poza Kabulem, starając się zaprowadzić porządek na terenie państwa. Rzecznik NATO Mark Laity oświadczył wówczas, iż ISAF będzie działał jedynie w ramach przyznanego mu mandatu, tj. tylko w rejonie Kabulu.

Historia dowództwa operacji:

Od grudnia 2001 do czerwca 2002 misją kierował generał John McColl z Wielkiej Brytanii.
Od czerwca 2002 do 10 lutego 2003 ISAF znajdował się pod dowództwem Turcji. Dowódcą był wówczas generał Hilmi Akin Zorlu. Liczba tureckich żołnierzy wzrosła w tym czasie ze 100 do 1300.
Od 10 lutego do 11 sierpnia 2003 dowództwo nad misją przejęły Niemcy i Holandia. Na miejscu misją kierował generał Norbert Van Heyst.
Od 11 sierpnia 2003 do 9 lutego 2004 ISAF znajdował się pod dowództwem NATO. Bezpośrednio wojskami ISAF dowodził generał Goetz Gliemeroth. Kanada miało przejąć dowództwo nad misją 11 sierpnia.
Kanadyjski Generał Rick Hillier przejął dowództwo nad ISAF 9 lutego 2004. W tym okresie Kanada posiadała najwięcej żołnierzy w ISAF – 2000.

[edytuj] Ważniejsze wydarzenia

W lutym 2002 Korea Południowa wysłała do Afganistanu kontyngent medyczny, liczący 99 osób.
Między lutym a lipcem 2002 Portugalia wysłała w ramach misji ISAF zespoły sanitarny i lotniczy.
W październiku 2002 w skład wojsk ISAF, dowodzonych przez Turcję, wchodziło 4650 żołnierzy z ponad 20 państw. W łączonym batalionie niemiecko-holenderskim służyło 1200 Niemców i 250 Holendrów.
W marcu 2003 w skład wojsk ISAF wchodziło 4700 żołnierzy z 28 państw.
7 czerwca 2003 w Kabulu doszło do zamachu terrorystycznego; wypełniona materiałami wybuchowymi taksówka zderzyła się z autobusem wiozącym 33 członków niemieckiego personelu ISAF. W wyniku ataku śmierć poniosły cztery osoby, 29 było rannych. W zamachu zginął także jeden Afgańczyk, a kolejnych 10 odniosło obrażenia.
Badanie Care International wykazało, że w Kosowie jeden żołnierz wojsk międzynarodowych przypada na 48 mieszkańców, w Timorze Wschodnim – na 86 mieszkańców, a w Afganistanie – na 5380 mieszkańców.
W sierpniu 2003 wojska ISAF składały się z około 5000 żołnierzy z 30 państw. 90% sił oddelegowanych zostało przez państwa członkowskie NATO. Największy kontyngent, liczący 1950 żołnierzy, należał do Kanady. Inne źródła sugerują, że w tym samym czasie w Afganistanie służyło 2000 żołnierzy niemieckich. Również Rumunia posiadała wówczas na terenie Afganistanu 400 żołnierzy.
W październiku 2003 wojska ISAF posiadały trzy helikoptery.
W maju 2004 Turcja wysłała do Afganistanu trzy helikoptery oraz personel pomocniczy, liczący 56 osób.
W sierpniu 2004 Portugalia wysłała 24 żołnierzy oraz samolot transportowy C-130 Hercules.
We wrześniu 2004 Hiszpania przysłała 800 żołnierzy, którzy weszli w skład grupy szybkiego reagowania, Włochy – około 1000 żołnierzy, którzy weszli w skład rezerwy. Gruzja, wystawiając kontyngent 100 żołnierzy, stała się pierwszym państwem Wspólnoty Niepodległych Państw, które wzięło udział w misji pokojowej w Afganistanie.

[edytuj] Polska w ISAF

Polska nie wysłała dotychczas znaczących sił do udziału w Międzynarodowych Siłach Wspierających Bezpieczeństwo. W Dowództwie Operacji pracuje kilku oficerów z Polski. Przyczyną tego jest to, że 99 polskich żołnierzy uczestniczy pod dowództwem Stanów Zjednoczonych w operacji "Enduring Freedom", również prowadzonej w Afganistanie. 11 marca 2005 generał Czesław Piątas poinformował o intencji zwiększenia polskiej obecności w Afganistanie, ale nie wcześniej niż w 2007. Prezydent Polski Aleksander Kwaśniewski wyraził zgodę na przejęcie dowództwa nad operacją ISAF przez Wielonarodowy Korpus Północno-Wschodni, który od 2007 ma być dowodzony przez polskiego dowódcę. Polskie wojska, które brałyby udział w operacji, wykonywałyby zadania z zakresu dowodzenia, wsparcia oraz zabezpieczenia.