Niebiańskie stworzenia
Z Wikipedii
| Niebiańskie Stworzenia | |
| Oryginalny tytuł | Heavenly Creatures |
| Gatunek filmu | dramat, kryminał, fantasy |
| Kraj | Nowa Zelandia |
| Data premiery | 12 września 1994 |
| Czas trwania | 99 min |
| Reżyseria | Peter Jackson |
| Scenariusz | Peter Jackson, Fran Walsh |
| Główne role | Kate Winslet Melanie Lynskey Sarah Peirse Clive Merrison |
| Muzyka | Peter Dasent |
| Zdjęcia | Alun Bollinger |
| Montaż | Jamie Selkirk |
| Produkcja | Jim Booth Peter Jackson |
| Dystrybucja | Miramax Films (US Theatrical) |
| Budżet | $ 5,000,000 |
| Język | angielski |
| Od lat | 18 |
| Nagrody | 1995 r. - Nominacja do Oskara za najlepszy scenariusz oryginalny. 1994r.-Srebrny Lew na MFF w Wenecji |
| Strona IMDb | |
Niebiańskie stworzenia (ang. Heavenly Creatures) - film fabularny nakręcony w 1994 roku przez nowozelandzkiego reżysera Petera Jacksona, znanego dziś głównie za filmową wersję Władcy Pierścieni. Dzieło to było poważnym zwrotem w karierze reżysera, który po serii krwawych komedii gore stworzył poetycki film psychologiczny, w którym najważniejszą rolę odgrywa skomplikowany związek pomiędzy dwoma głównymi bohaterkami. Film jest oparty na prawdziwych wydarzeniach, które miały miejsce w połowie XX wieku w nowozelandzkim mieście Christchurch.
Spis treści |
[edytuj] Obsada
- Melanie Lynskey - Pauline Ivonne Rieper
- Kate Winslet - Juliet Hulme
- Sarah Peirse - Honorah Mary Parker
- Diana Kent - Hilda Hulme
- Clive Merrison - Dr Henry Hulme
- Simon O'Connor - Herbert Rieper
- Jed Brophy - John / Nicholas
- Peter Elliott - Bill Perry
- Gilbert Goldie - Doktor Bennett
- Geoffrey Heath - Wielebny Norris
- Kirsti Ferry - Wendy Rieper
- Ray Henwood - Profesor
- John Nicoll - Profesor
- Mike Maxwell - Profesor
- Raewyn Pelham - Laura
[edytuj] Fabuła
Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.
Film opowiada o dwójce dziewcząt – Juliet Hulme (Kate Winslet) i Pauline Parker (Melanie Lynskey), które łączy niezwykła przyjaźń. Dziewczęta spędzają ze sobą wiele czasu, tworzą swoje własne wyimaginowane światy, których są władczyniami. Fantastyczne światy i przygody w nich przeżywane pochłaniają je tak bardzo, że zaczynają tracić kontakt z rzeczywistością. Rodziny dziewcząt są zmieszane ich związkiem i podejrzewają je o homoseksualizm. Próba rozdzielenia Juliet i Pauline kończy się jednak tragicznie, gdyż dziewczęta postanawiają zabić matkę Pauline i dokonują tego czynu przy pomocy cegły podczas wspólnej wycieczki do parku.
W filmie ciągle przeplata się rzeczywistość z fantastyką, ale najważniejszy pozostaję związek Juliet i Paulinie, który został przedstawiony w subtelny i niewinny sposób. Peter Jackson nie chciał szokować widzów i dawać im prostych rozwiązań. W jego filmie nie jest całkowicie jasne czy dziewczęta łączył związek homoseksualny, czy była to tylko bardzo bliska przyjaźń. Temat zbrodni potraktowany jest z wyczuciem i reżyser pozwala widzom czuć sympatie do Juliet i Pauline i jednocześnie nie usprawiedliwiać ich czynu.
[edytuj] Ciekawostki
- Dzień morderstwa (22 czerwca 1954 r.) został oznaczony w pamiętniku prowadzonym przez Pauline Parker jako „Day of the happy event” („Dzień szczęśliwego wydarzenia”).
- Filmowcy chcieli nakręcić scenę śmierci matki Pauline na prawdziwym miejscu zdarzenia, ale wystraszyli się panującej tam ciszy i postanowili wybrać miejsce nieco od niego oddalone.
- Prawdziwa Juliet Hulme jest dzisiaj sławną pisarką kryminałów ukrywającą się pod pseudonimem Anne Perry.
- Krainy wymyślone przez dziewczęta to Borovnia i Fourth World (Czwarty Świat). Mieszkańcy Borovni są ulepieni z gliny, a cała kraina jest odbiciem mrocznej strony osobowości dziewcząt. Borovnia jest najprawdopodobniej częścią Fourth World, rajskiego świata zamieszkanego przez jednorożce i ogromne motyle.
- Peter Jackson pojawia się w filmie jako bezdomny, którego całuje wybiegająca z kina Juliet (Kate Winslet).
- Dziewczęta obmyśliły swój własny system „świętych”, a najważniejszym z nich było „TO” („IT”) czyli Orson Welles.
- W filmie zostało użytych wiele utworów śpiewanych przez Mario Lanzę, tenora którego uwielbiały obydwie bohaterki.
