Ortogonalizacja Grama-Schmidta
Z Wikipedii
Ortogonalizacja Grama-Schmidta to metoda za pomocą której można przekształcić zbiór liniowo niezależnych wektorów przestrzeni unitarnej w zbiór wektorów ortogonalnych. Przestrzenie liniowe, rozpinane przez zbiory przed i po ortogonalizacji są tożsame, tak więc proces może służyć do ortogonalizowania bazy.
Proces został nazwany na cześć Jørgena Grama, matematyka duńskiego, oraz Erharda Schmidta, matematyka niemieckiego.
[edytuj] Proces ortogonalizacji
Operator rzutowania ortogonalnego wektora v na wektor u definiujemy jako:
Wówczas dla układu k wektorów{v1, …, vk} proces przebiega następująco:
Otrzymany zbiór {u1, …, uk} jest zbiorem wektorów ortogonalnych.
Aby zbudować w ten sposób zbiór ortonormalny, każdy wektor należy podzielić przez jego normę:
Dowód ortogonalności tak otrzymanego układu opiera się na indukcji.
Proces ortogonalizacji pozwala na wskazanie bazy ortogonalnej w dowolnej n-wymiarowej przestrzeni unitarnej. Jej istnienie można wykazać na bazie lematu Kuratowskiego-Zorna.
[edytuj] Funkcje ciągłe
Jeżeli iloczyn skalarny funkcji ciągłych jest określony wzorem:
gdzie w(x) jest funkcją wagową, to dla zbioru funkcji liniowo niezależnych przekształcenie w zbiór funkcji ortogonalnych przebiega następująco:
- g0(x) = f0(x)
Iloczyn skalarny funkcji gi(x) i gj(x) dla różnych i,j wynosi (bez straty ogólności przyjmijmy, że i > j):
Jeśli dla wszystkich różnych par j,k mniejszych od i iloczyn skalarny wynosi 0, to:
W wielu przypadkach wynikowy układ obliczony numerycznie może nie być ortogonalny. Jednym ze sposób poprawienia wyniku jest reortogonizacja - zastosowanie algorytmu ortogonizacyjnego dla elementów gi zamiast fi. Prostszym sposobem jest jednak zastosowanie zmodyfikowanego algorytmu Grama-Schmidta:
for(i=0;i<=n;i++) { g[i]=f[i]; for(j=i+1;j<=n;j++) f[j]=f[j] - <math>\frac{(g[i],f[i])}{(g[i],g[i])}\cdot g[i]</math> }
Gdzie: