Quentin Tarantino
Z Wikipedii
Quentin Jerome Tarantino (ur. 27 marca 1963 r. w Knoxville w stanie Tennessee w USA) – amerykański reżyser, scenarzysta, producent i aktor filmowy. Jeden z najwybitniejszych twórców kina postmodernistycznego.
Spis treści |
[edytuj] Dzieciństwo
Miłość do kina odziedziczył po matce (Connie Tarantino), która urodziła go mając szesnaście lat. Nadała mu ona imię wywiedzione od postaci pół-Indianina Quinta, granego przez Burta Reynoldsa w serialu Strzały w Dodge City. Ojciec Quentina, Tony, opuścił rodzinę zaraz po narodzeniu syna. Ojczymem został Curt Zastoupil.
Po przeprowadzce do Los Angeles w 1965 roku matka bardzo często zabierała Quentina do kina. Na pierwszych seansach bywał już jako dwulatek, a jako dziewięciolatek obejrzał brutalny film Johna Boormana Wybawienie, gdzie zobaczył scenę gwałtu na Nedzie Beatty. Młody Tarantino zakochał się w kinie i chodził tam przy każdej okazji. Zaczął pochłaniać filmy, co mu pozostało po dziś dzień. Potrafił codziennie oglądać po kilka filmów. Uważa przy tym, że każdy film niesie w sobie jakąś wartość, więc z równie wielką czcią traktuje klasyki kina, jak i podrzędne produkcje klasy B. Już jako nastolatek zaczął pisać różne historie, jak np. scenariusz Captain Peachfuzz and the Anchovy Bandit, inspirowany filmem Mistrz kierownicy ucieka, który napisał mając czternaście lat.
Był fatalnym uczniem, z jednym wyjątkiem – uwielbiał lekcje historii. Historia jest jak dobre stare kino. Przed twoimi oczami przesuwają się bohaterowie: zwycięzcy i straceńcy. A ty nie musisz biedzić się nad scenariuszem, bo jest już gotowy – podkreśla Tarantino. Robił za szkolnego przygłupa. Dużo wagarował. W pewnym momencie matka pozwoliła mu na rzucenie szkoły, co też uczynił w wieku szesnastu lat. Powiedział potem: Nienawidziłem pierdolonej szkoły. Nawet nie zadawałem sobie trudu, żeby przejść do następnej klasy. Po rzuceniu szkoły zaczął uczyć się aktorstwa w James Best Acting School, czemu towarzyszyło pisanie scenek dla siebie samego (wtedy to powstał wywód o prawdziwym sensie piosenki Like a Virgin Madonny, wygłoszony przez Brązowego we Wściekłych psach). By zarobić na własne utrzymanie, zaczął pracę w kinie pornograficznym jako bileter, skąd wyrzucono go, gdy odkryto, że nie ma osiemnastu lat. Szybko odkryłem, że kino porno mnie nie kręci. Zasypiałem na seansach – wspomina.
[edytuj] Młodość
W wieku dwudziestu dwóch lat zatrudnił się w wypożyczalni kaset video w Manhattan Beach California, dzięki temu, jak sam twierdzi, mógł oglądać wszystkie filmy, na jakie miał ochotę. Codziennie pochłaniał po kilka obrazów: od niskobudżetowych produkcji rodem z Hongkongu, po dzieła francuskiej „nowej fali”. Opowiada: Oglądałem wszystko, najchętniej krwawe kino klasy B. Nagle w ręce wpadła mi kaseta z filmem Briana de Palmy Człowiek z blizną. Obejrzałem go kilka razy i już wiedziałem, jak zrobić własny film. Pracował na jednej zmianie z innym maniakiem kina, Rogerem Avarym (późniejszym współscenarzystą Pulp Fiction) – spędzali oni całe godziny dyskutując o filmach i wymyślając własne fabuły.
W 1985 roku Tarantino wraz z Craigem Hamannem, którego poznał na kursach aktorskich, zaczęli kręcić na taśmie szesnastomilimetrowej film zatytułowany My Best Friend’s Birthday. Niestety, nie został on ukończony. Tymczasem Taranino brał udział (bez powodzenia) w różnorakich castingach. Na ich potrzeby dopisał sobie w cv udział w dwóch filmach: Down of the Dead i Król Lear Godarda. Skomentował to później tak: Rola u Godarda brzmiała naprawdę imponująco, a byłem pewny, że tego filmu nikt nie widział – miał rację. Niektórzy dali się nabrać, bo nawet jakiś czas potem rola ta pojawiła się w kilku leksykonach amerykańskich.
[edytuj] Kariera
W 1988 roku napisał scenariusz do Urodzonych morderców i sprzedał go następnie Oliverowi Stone’owi, który pokaźnie go przerobił. Gdy Tarantino zrozumiał, jak „zniszczono” jego scenariusz, obiecał sobie, że już więcej nic nie sprzeda. Ale słowa nie dotrzymał. Dwa lata później za pięćdziesiąt tysięcy dolarów sprzedał scenariusz do Prawdziwego romansu. Chciał wykorzystać te pieniądze na potrzeby Wściekłych psów. Żeby móc samemu wyreżyserować ten film, podjął staż w Sundance Institute, gdzie jego wykładowcami byli m.in. Sydney Pollack, Terry Gilliam, Jon Amiel i Volker Schlöndorff. W tym okresie porzucił pracę w wypożyczalni video i zatrudnił się w CineTel, małej hollywoodzkiej firmie produkcyjnej. Dzięki szczęśliwemu trafowi poznaje tam producenta Lawrence’a Bendera, na którego biurko trafił scenariusz Wściekłych psów. Tarantino i zafascynowany scenariuszem Harvey Keitel szybko przekonali pracowników Instytutu Sundance, że warto zainwestować w ów film. Budżet został zwiększony z trzydziestu pięciu tysięcy do półtora miliona dolarów. Po Wściekłych psach (1992 ) Tarantino stał się znany (zabłysnął w nim jako scenarzysta, reżyser i aktor), ale miał też kłopoty, spowodowane nadmierną brutalnością filmu – z tego właśnie powodu Wściekłe psy były zakazane w Wielkiej Brytanii, jednak ostatecznie pozwolono na ich pokazy. Film otrzymał nagrodę FIPRESCI na festiwalu w Toronto oraz nagrodę krytyków londyńskich.
Dzięki popularności Wściekłych psów, do nowego projektu – Pulp Fiction (1994) – Tarantino pozyskał swoich wymarzonych aktorów: Bruce’a Willisa i Johna Travoltę. Film ten uhonorowano Złota Palmą na festiwalu w Cannes. Tarantino dostał Złoty Glob za scenariusz i siedem nominacji do Oscara – walkę o miano najlepszego filmu przegrał z filmem Forrest Gump, ale ostatecznie otrzymał wraz z Avarym statuetkę za najlepszy scenariusz oryginalny.
Po tym sukcesie Tarantino otrzymał wiele próśb o poprawienie scenariuszy. Zajmował się m.in. „wygładzaniem” Twierdzy i Karmazynowego przypływu. W 1995 r. zrealizował nowelę Mężczyzna z Hollywood, która stanowi jedno z opowiadań filmu Cztery pokoje. Zagrał w niej hollywoodzkiego gwiazdora Chestera.
W 1997 roku powstał czarny dramat gangsterski zatytułowany Jackie Brown, jednak nie osiągnął on zysków na miarę Pulp Fiction. Film ten stanowi odniesienie do tradycji kina „blaxploitation”, czyli filmów klasy B, których bohaterami byli czarnoskórzy mieszkańcy USA. Jest on adaptacją powieści Elmore’a Leonarda, a w ulubionego bohatera Tarantina, Ordella, wcielił się Samuel L. Jackson. Jackie Brown zagrała znana właśnie z filmów blaxploitation Pam Grier.
W 2003 roku Tarantino zorganizował widzom wielki come back w postaci krwawego dwuczęściowego Kill Billa. W planach ma także realizację dramatu wojennego Inglorious Bastards, którego akcja rozgrywać ma się w okupowanej Francji.
Przyjaźni się z Robertem Rodriguezem. Wystąpił w jego filmach, m.in. w Desperado i Od zmierzchu do świtu. Jest zresztą autorem scenariusza tego ostatniego. Grał również u Spike’a Lee (Dziewczyna nr 6, 1996) i Stevena Brilsa (Mały Nicky, 2000 ). Stale współpracuje z operatorem Andrzejem Sekułą. Chętnie angażuje do swoich filmów Harveya Keitela i Tima Rotha. Prowadzi własną firmę producencką A Band Apart Films.
[edytuj] Styl
Tygodnik Variety twierdził, że Tarantino jest pierwszym z nowej generacji reżyserów. Artystów, którzy swojego fachu będą uczyli się nie w szkołach, ale oglądając filmy na video. Obecnie jest prawdopodobnie jednym z najchętniej oglądanych i najczęściej dyskutowanych reżyserów naszych czasów. W swojej twórczości afirmuje popkulturę, swobodnie przetwarzając jej schematy i ikony. Stworzył niepowtarzalną mieszankę kina gangsterskiego z teatrem absurdu, okraszoną dużą dawką przemocy i okrucieństwa, które zajmują w jego systemie estetycznym szczególnie ważne miejsce.
Nie kryje swojej fascynacji Dalekim Wschodem, któremu poświęcił wiele miejsca w dwóch częściach Kill Billa.
Jego muzą jest Uma Thurman, dla której często znajdzie się miejsce w jego filmach. Dzięki Tarantinowi stworzyła kreacje: porzuconej panny młodej w Kill Billu, gdzie zagrała główną rolę oraz jedną z głównych ról w Pulp Fiction (jedna ze scen tego filmu z jej udziałem uznawana jest za kultową).
W 2005 roku czytelnicy pisma Empire Magazine uznali go za Filmową Ikonę Dziesięciolecia.
[edytuj] Filmografia
[edytuj] Reżyseria
- 1987: My Best Friend’s Birthday
- 1992: Wściekłe psy (Reservoir Dogs)
- 1994: Pulp Fiction
- 1995: Cztery pokoje (Four Rooms) – historia Człowiek z Hollywoodu (The Man from Hollywood)
- 1995: epizod serialu Ostry dyżur zatytułowany Motherhood
- 1997: Jackie Brown
- 2003: Kill Bill Vol. 1 (Kill Bill Vol. 1)
- 2004: Kill Bill Vol. 2 (Kill Bill Vol. 2)
- 2005: Sin City – Miasto Grzechu - jako 'special guest director'
- 2005: CSI:Crime Scene Investigation - odcinek "Grave Danger"
- 2007: Grind House
- 2009: Inglorious Bastards
[edytuj] Scenariusz
- 1987: My Best Friend’s Birthday
- 1992: Wściekłe psy (Reservoir Dogs)
- 1993: Prawdziwy romans (True Romance)
- 1994: Pulp Fiction
- 1994: Urodzeni mordercy (Natural Born Killers)
- 1994: It’s a Pat
- 1995: Cztery pokoje (Four Rooms)
- 1996: Mokra robota (Curdled)
- 1996: Od zmierzchu do świtu (From Dusk Till Dawn)
- 1997: Jackie Brown
- 2003: Kill Bill Vol. 1 (Kill Bill Vol. 1)
- 2004: Kill Bill Vol. 2 (Kill Bill Vol. 2)
- 2007: Grind House
- 2009: Inglorious Bastards
[edytuj] Ciekawostki i inne informacje
- Jest kawalerem, aktualnie spotyka się z Sofią Coppolą.
- Jego iloraz inteligencji wynosi 160.
- Jest dyslektykiem.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- strona fanowska poświęcona Tarantinowi
- Quentin Tarantino na Filmwebie
- Quentin Tarantino w Internet Movie Database (IMDb) (en)
