Raymond Aron
Z Wikipedii
Raymond Aron (ur. 14 marca 1905 w Paryżu, zm. 17 października 1983 tamże) – francuski filozof, socjolog, teoretyk polityki i publicysta polityczny.
1945 - 1947 profesor w École nationale d'administration; 1948 - 1954 w Institut d'études politiques; od 1955 do 1968 pracownik Wydziału Humanistycznego paryskiej Sorbony (jednym z jego asystentów był tam Pierre Bourdieu). Od 1960 do 1983 directeur d'études (profesor) w École pratique des hautes études w Paryżu ; w 1970 otrzymał katedrę Socjologii i Kultury współczesnej w Collège de France. Był członkiem Akademii Nauk Moralnych i Politycznych (od 1963) oraz wieloletnim współpracownikiem dziennika Le Figaro (1947 - 1983).
Aron badał społeczeństwa współczesne, zajmował się też teorią i praktyką polityki oraz historią socjologii. Przyczynił się do odnowy współczesnego liberalizmu; krytykował wszystkie formy totalitaryzmu w tym współczesny mu marksizm i komunizm.
W roku 2005 wydawnictwo "Sprawy Polityczne" wydało biografię Raymonda Arona pt. Pokój z widokiem na historię, autorstwa Jarosława Kurskiego.
Jego najważniejsze prace to:
- L’opium des intellectuels (1955, wyd. pol. 1956 pt. Koniec wieku ideologii, później Opium intelektualistów)
- Paix et guerre entre les nations (1962)
- Démocratie et totalitarisme (1965)
- La Révolution introuvable (1968)
- Le spectateur engagé (1981, wyd. pol. 1984 pt. Widz i uczestnik)
- Mémoires (1983)
