Reguła łańcuchowa
Z Wikipedii
Reguła łańcuchowa – reguła pozwalająca obliczać pochodne funkcji złożonych, oparta na twierdzeniu o pochodnej funkcji złożonej.
Spis treści |
[edytuj] Twierdzenie
Niech f i g będą funkcjami zmiennej rzeczywistej o wartościach rzeczywistych. Jeżeli:
- f ma w punkcie x pochodną f ′(x), oraz
- g ma w punkcie y = f(x) pochodną g ′(y),
to:
- funkcja złożona gof ma w punkcie x pochodną równą
-
- g ′(f(x))·f ′(x).
[edytuj] Uwagi
Gdyby funkcja f była złożeniem funkcji h i k: f = hok, to do obliczenia f ′ znów należałoby wykorzystać twierdzenie o pochodnej funkcji złożonej. Powstałby zatem "łańcuch" pochodnych:
i stąd nazwa reguły.
[edytuj] Notacja Leibniza
W notacji Leibniza reguła łańcuchowa jest łatwa do zapamiętania, bo przypomina działania na zwykłych ułamkach. Jeżeli y = f(g(x)), to wprowadzając pomocniczą zmienną t na oznaczenie g(x) mamy y = f(t) i wówczas:
[edytuj] Przykłady
[edytuj] Przykład 1
Pochodne obliczamy od zewnątrz: pochodną "cosinusa" jest "minus sinus" i stąd czynnik -sin x3; jednak argument cosinusa jest funkcją x3, zatem wynik cząstkowy -sin x3 mnożymy przez pochodną tej funkcji czyli 3x2.
[edytuj] Przykład 2
Jak wyżej, pochodne obliczamy od zewnątrz, a tu funkcją jest "podnoszenie zmiennej do kwadratu". Jej pochodna to "dwa razy zmienna" i stąd 2sin x3. Jednak zmienna znów jest funkcją i otrzymany wynik cząstkowy należy pomnożyć przez jej pochodną: (sin x3)′. Tę obliczamy tak: pochodną "sinusa" jest "cosinus" – stąd (cos x3); jednak i tu zmienna jest funkcją i także ten wynik cząstkowy należy pomnożyć przez jej pochodną (x3)′.
Powyższy przykład ilustruje jak wielokrotnie stosować regułę łańcuchową.
[edytuj] Przykład 3
Przykład specjalny, pochodna funkcji y = xx. Nie ma tu żadnych wzorów, jednak zauważmy, że:
- xx = exlnx
skąd
[edytuj] Uogólnienia
Reguła łańcuchowa daje się uogólniać na wszystkie interesujące przypadki. Na przykład, f i g w twierdzeniu mogą być funkcjami zespolonymi argumentu zespolonego, albo odwzorowaniami przestrzeni Banacha. Ostatni przypadek obejmuje wszystkie przestrzenie euklidesowe. Tutaj pochodna odwzorowania jest macierzą Jacobiego odwzorowania, a odpowiedni wzór przybiera postać:
Dx oznacza macierz Jacobiego funkcji f, a "o" mnożenie macierzy.